Irak’ın kitle imha silahları yokmuş. Ne yapalım yani? En azından demokrasi götürdük. Zaten oraya gönderdiğimiz askerler, demokrasi sınavından 100 puan alan askerlerdi.

          Saddam, benimle canlı yayında tartışacakmış. Kim bilir dünyanın gözü önünde ne yalanlar söyleyecek? Aklı sıra beni dünyaya rezil edecek. Bombalarım valla dedim. Tamam işte, canlı yayında bombala dedi, iyice sinirlendim. Oldu olacak Üsame bin Ladin’le de canlı yayında tartışalım. O adam da neredeyse?

          Saddam’ı arıyorum, telefonuma bakmıyor. Baksana şu telefona be adam! Aradığınız kişiye ulaşılamıyor, aradığınız kişi şu an sığınakta vs. halbuki, telefonuma baksa biz geliyoruz, haberin olsun diyecektim. Tabi telefonlarıma çıkmayınca biz de habersiz gitmek zorunda kaldık. İlginç olan su ki; o hattı kendisine ben verdim. Bak bu hattın 24 saat açık olsun, her an arayabilirim dedim. Bir seferinde aradım, telefonu meşgul. Ya sen benim verdiğim hatla niye başkalarıyla konuşuyorsun? Ayıp değil mi?

          Irak’a karşı güç kullanılmasına muhalefet ettim. Şiddet kullanılmasından yana değildim. Kitabımda da yazdım bunu. Ama Saddam Efendi beni mecbur bıraktı. Kitle imha silahları yapıyormuş. Ben geceleri uyuyamıyorum, adamdaki fanteziye bak. Madem ki ben uyuyamıyorum, sana da uyku yok dedim. Ne zamana kadar uykusuz kaldım biliyor musunuz? Saddam’ın idam edildiği güne kadar. Aslında O idam edildiği gün de uyuyamamıştım. Adamcağız kitle imha silahları yapmamış ki. Kendi kendime; Amaan Bush sen de ne çok şey düşünüyorsun, yapmamışsa yapmamış. Yat da uyu dedim.

          NBC’ye verdiğim bir demeçte; Irak’ın petrol gelirleri umduğumuz kadar değilmiş demiştim. Bu cümleden Irak’a petrol gelirleri için gittiğimiz sonucunu çıkaracak kadar akıldan yoksun insanlar var. Petrol gelirleri çoksa demokrasiyi yerleştirmemiz daha kolay olur. Yoksa bana ne petrol gelirlerinden?

          Dick Cheney beni dürtüyor. Hadi artık şu Irak’a girelim diyor. Ye dur, iki dakika huzur ver, hele bir düşünelim diyorum. Gidiyor, geri geliyor. Ben de Dick’imi kıramadım. Dick adam gibi adamdır.

          Saddam’la bizim ailece sorunumuz var. Zamanında babamı da üzmüş. Babam Irak’a girdiğinde onu da iyi karşılamamış. Bizim aileye gıcığı vardı adamın. Ben de madem ki bir aile husumeti var, Saddam’a gününü göstermeliyim dedim. Babam Saddam’ı hiç sevmezdi, ama bize de neden sevmediğini hiçbir zaman söylemedi.

Saddam konusu açılınca babam hüzünlenirdi, susardı. Ben de merak ettim. Babamın arkadaşlarından öğrenmeye çalıştım hiç biri sağlıklı cevap veremedi, bir tanesi hariç. O kişi kesin emin değilim, ben de başkalarından duymuştum, hatta onlar da kesin bir şekilde söylememişlerdi dedi ve anlattı.

Babam Saddam’la ortak petrol işi yapmış, üçüncü bir ortakları da varmış, ama onu sormayın, söyleyemem. Zaten onu tüm dünya tanır. Her neyse. Ben de Saddam gibi zalim bir adam babamı mutlaka kandırmıştır dedim. Onlar anlattıklarının doğruluğundan emin olmasalar da ben Saddam’dan gıcık almıştım bile.

          Saddam’ın idam olayı benim için zor olmadı. Çünkü, Texas valisi olduğum dönemden tecrübem vardı. Adamın biri içki satan dükkana giriyor, ver ulan paraları diyor. Kardeşim içki alacak paran yoksa rica et, bir şişe içkini al ve git. İşyeri sahibinin kafasına silah dayamak da neyin nesi? Şimdi bu adam mı suçlu, yoksa benim vali olduğum dönemde idam edildi diye ben mi suçluyum?

          Kimsenin haberi yok ama geçenlerde Irak’ı havadan dolaştım, anılarımı tazeledim. Ne kadar duygulandım bilemezsiniz. Yükselen binaları görünce gurur duydum. İşte bunlar benim eserim diye haykırdım. Tabî ki benim eserim. Ben o binaları yıkmasaydım yenileri yapılır mıydı? Hala eski binalarda oturuyor olurlardı. Laf aramızda sayemizde Türk müteahhitler de köşe oldu.

          Uzun lafın kısası şimdi beni savaş suçlusu ilan etmeye çalışıyorlar. Eğer dünyaya demokrasi, özgürlük, insan hakları, hatta insanlık götürmek suçsa ben de suçlu olmaktan gurur duyuyorum.

İsmail YERDEN / Haber 7
csk@gmail.com