Yıl 1948
          O gece simsiyahtı gökyüzü
          Havlıyordu köpekler
          Bir felaket sezmişçesine
          Herkeste bir korku
          Bir panik vardı
          Ve sabaha karşı
          Bir çocuk dünyaya geldi Ortadoğu’da
          Herkes ağlıyordu
          Ama gülüyordu çocuk

          Korku salan gözlerle bakıyordu etrafa
          Sizinle hesabım var, der gibiydi bakışları
          Minicik gözleriyle
          Tehditler yağdırıyordu.

          Herkes onu sevmek isterken
          O, kaşlarını çatıyordu
          Çek elini üzerimden
          Diyecekti dili olsa

          Sabit bir yurdu yoktu
          Annesi ve babasının
          Ve Onu Ortadoğu’da dünyaya getirip
          Orada yaşamaya karar verdiler.

          Çocukken küçücük bir kavga dışında
          Hiç sesi çıkmamıştı.
          Akıllıydı bizim çocuk
          Niye sesi çıksındı
          Büyümeyi bekliyordu
          Çünkü bir hesabı vardı.

          Arkadaşları Ona yaklaşıp
          Onunla oynamak isterken,
          O, hep kaçıyordu
          Yaklaştırmıyordu kimseyi yanına.
          Kimse de cesaret edemiyordu ona yaklaşmaya,
          Çok hırçındı çünkü.

          Diğer çocuklar oyuncak alırken,
          O, biriktirdiği paralarla
          Hep silah alıyordu.
          Çünkü bir hesabı vardı.

          Kızıyorlardı kendilerine diğer çocuklar
          Biz niye silah almadık diye.
          Onların silahı oyuncaktı,
          Onların silahı sevgiydi,
          Bir hesabı yoktu onların.
          Durup dururken savaşmak yoktu onların kitabında,
          Ama tembeldiler.
          Oysa çalışkandı hırçın çocuk.

          1967’ye gelindiğinde,
          Rüştünü ispatlamak istiyordu hırçın çocuk.
          Boşuna mı almıştı onca silahı?
          Ama bir bahane bulmalıydı
          Bahaneden çok ne vardı
          Hepsinin kaşının altında
          Gözleri yok muydu?

          Haksızlık değil miydi bu?
          Dağdan gelmişti,
          Ama bağdakileri kovmak istiyordu.

          Derken bizim hırçın çocuk
          Tüm çocuklara saldırdı.
          Karşı koymaya çalıştı diğer çocuklar
          Ama başaramadılar.
          Çünkü silahları yoktu
          Çünkü bir hesapları yoktu.

          El koydu hırçın çocuk
          Diğer çocukların oyun alanına.
          Artık buralar benim dedi
          Ve diğer çocuklar sineye çektiler
          Başka şansları yoktu çünkü.

          Ama içlerindeki öfke
          Her geçen gün,
          Her geçen yıl
          Katlanarak artacaktı
          Ve öyle oldu.

          Bir kurtarıcı bekliyorlardı.
          Evet, gelecekti o kurtarıcı
          Ama nereden gelecekti?
          Ne zaman gelecekti?
          Kimdi o kurtarıcı?

          Ve beklenen oldu.
          Mahallenin hırçın gencine kafa tutan,
          Geçmişteki günahlarını hatırlatan,
          Hatırlatma cesaretini gösteren kurtarıcı
          Ankara’ydı
          Davos’ta meydan okudu Ankara.
          Bizim hırçın gence
          Ben de varım artık
          Ben de buradayım dedi Ankara.

          Mutluydu artık, mahallenin çocukları.
          Açtılar kucaklarını
          Bağırlarına bastılar Onu.
          Ama bizim hırçın genç
          Daha da hırçınlaştı.
          Çünkü hazmedemedi.
          Sindiremedi içine
          O, günah işleyebilirdi,
          Ama kimse hatırlatamazdı ona
          İşlediği günahları.

İsmail YERDEN / Haber 7
ismailcsk@gmail.com