Umuda, toplumsal barışa, sivil anayasanın ruhuna, içindeki örgütleri temizlemiş ve geçmişiyle hesaplaşmış bir devlete, adaletle hükmeden yöneticilere, geleceğin hep birlikte inşasına, kendi kendine yeterli hale gelmeye, huzura, refaha... İçinde ve dışında zulme seyirci kalmak yerine müdahil olan ve bölgesinde söz söyleyen bir ülke anlayışına, çoğulcu ve hakkaniyet eksenli bir medeniyet kurma gayretine, eğitim reformlarına... Kültür, sanat, şehircilik, mimari gibi bir türlü zevk ve ölçüt oluşturamadığımız alanlarda kendimizi geliştirmeye, vahşi kapitalizmin küresel çıkmazlarına insani seçenekler sunmaya... Yolsuzlukların her çeşidinin bugüne dek olduğundan daha fazla üzerine gidilmesine...

Saymakla bitmeyen bütün bu gelecek kurgusunu bizler için bugüne getiren, bugünde karşılığını oluşturan diri ve dönüşürken dönüştüren –elbette kusurları da epey olan- anlayışa gidecek gibi görünüyor oyların çoğu. Bütün bu saydıklarımı uzun süredir yapan ve yapmaya uğraşırken elini taşın altına koyarak içte ve dışta bir an kesilmeyen tehdide, şantaja, istismara, kara propagandalara, darbelere, provokasyonlara ve daha binlerce belaya rağmen vazgeçmeyen anlayışın karşısında olanlar da var elbette.

Cumhurbaşkanını milletin seçmesi bu anlamda hem somut hem de sembolik bir önem taşıyor. Yöneten ile yönetilenin buluşmasına, örtüşmesine, halkın gerçek anlamda kendi kendini yönetmesine doğru giden büyük bir adım bu. Oy verme kriterlerimiz nasıl bir Türkiye kurguladığımızın da ipucunu barındırıyor.

Cumhurbaşkanı olarak atanmışların –A. Gül bunun dışındadır- belli bir menfaat güderek yönettiği ve devleti milletinden korumak amacının dışına çıkmadan görevi teslim edegeldiği bir ülkede devletin milletiyle kopukluğunu savunmak giderek zorlaştı. Bunu halen meşru görerek gerekçelendirmeye çalışan 'çatı' anlayışı ise İhsanoğlu'nun adaylığı üzerinden muhalefet partilerinin üreteceği fikirleri de, farklı bakış açılarını da yine esir aldı bu süreçte.

Yazının tamamı için tıklayın...