Dün gece bir arkadaşım cep telefonuma uzun bir metin gönderdi.

Öyle her bulduğunu yayan her kopyaladığını yapıştırıp gruplara gönderen birisi olmadığı için hemen açıp okudum.

Mesajda Yazar Emine Şenlikoğlu’nun bir anlamda imdat çağrısı olarak da değerlendirebileceğimiz sosyal medyadan borç para arayışı vardı.

Herkes gibi ben de sosyal medya hesaplarının ele geçirilerek dolandırıcılar tarafından kötü niyetle kullanıldığını bildiğimden mesaja biraz temkinli durdum.

Sonra içimi huzursuz eden ya gerçekse sorusunun peşine düşüp biraz araştırma yaptım.

Mesajın bizzat Şenlikoğlu tarafından yazıldığını teyit edince üzüntüden başıma ağrı girdi.

Koskoca camianın tanıdığı verdiği konferanslarda salonların dolduğu katıldığı tv programlarının fazlasıyla izlendiği içeriği ne olursa olsun yıllardır yazdıklarıyla milyonlara ulaşan birisinin dara düştüğünde sosyal medya kuyusundan derdine deva bulmaya çalışması çok acı bir durum.

Bir kez daha gördük ki etrafı en kalabalık insanlar aslında yalnızlık kahramanı.

Emine Şenlikoğlu özellikle bir dönem yazdığı kitaplarla camianın yıldızları arasındaydı.

Her yazdığı eser yeni baskılar yapıyor kitapları elden ele dolaşıyordu.

Edebiyatı her zaman tartışılsa da o kendisine biçtiği misyonun peşinden giderek romanlarıyla insanları kurtuluşa çağırdı.

Çok sayıda genç kız onu okuyarak tesettüre girdi namaza başladı.

Şule Yüksel Şenler’den sonra genç kızlara rol model oldu.

İlminden ziyade samimiyetiyle kendisini dinleyenleri etkiledi.

Kadın yazarların ürünlerinin yayınlandığı Mektup Dergisi İslami dergiler içinde bir boşluğu doldurdu.

Herhangi bir cemaate yaslanmadan farklı fraksiyonlar arasında ortak bir dil oluşturma çabasıyla çıkan Mektup dergisi uzun yıllar ayakta kalmak için direndi.

İslami camiadaki değişimin dönüşümün incelenmesi açısından Mektup dergisi araştırmacılara epey malzeme sunacaktır.

Hatırlayanlar muhakkak vardır Mektup’un işlediği konuların hazırladığı kapakların özgün bir yanı vardı.

Bugün çıksa marjinal olarak değerlendirecek dergi o senelerde soluksuz okunuyor takipçilerinin zihin dünyasını şekillendiriyordu.

Yine Şenlikoğlu’nun eserlerini yayınlayan Mektup Yayınları da Anadolu’daki küçük kitapevlerine kadar kitaplarını ulaştırıyor, Müslüman Anadolu çocuklarını kurtuluşa çağırıyordu.

Zaten Müslüman olarak doğmuş Müslüman bir anne babanın evladı olan okuyucular Şenlikoğlu romanlarıyla yeniden doğuyor kendi tabirleriyle hidayete eriyorlardı.

O yıllarda Hidayet romanları furyası bütün ülkeyi sarmış bu kitapları okuyan gençler Bize nasıl kıydınız diye isyan etmeye başlamıştı.

Romanlardan sonra bilinçlendirme eserlerini de yine Şenlikoğlu kaleme almış dinsiz ateistlere kalemiyle savaş açmıştı.

Gençliğin İmanını ilginç sorularla çalanlara makul cevaplar verip imansızlığın yayılmasının önüne geçmişti. Gerçi ben cevaplardan etkilenen genç kadar o sorulardan sarsılıp imanını tehlikeye atanları da gördüm ama o ayrı bahis.

Burada Şenlikoğlu’nun niyetinin halis olduğundan hiç kimsenin şüphesi yok.

Şenlikoğlu ismi bizim kuşağa yabancı bir isim değil. O yıllarda Anadolu’da eli kitap herkesin eline mutlaka bir Emine Şenlikoğlu eseri geçmiştir.

Kimisi dudak büküp geçmiş kimisi de yazılanların etkisinde kalmıştır.

Okuma serüvenini ileri seviyeye taşıyan edebi değeri yüksek eserlerle buluşanlar Şenlikoğlu okuduğunu pek itiraf etmese de o geçiş döneminde mutlaka üzerinde Mektup Yayınları yazan bir kitabı okuyup devirmiştir.

Hülasa neredeyse yarım asırdır İslami camiadaki okuryazarların gündeminde bir Emine Şenlikoğlu gerçeği vardır.

Sevsek de sevmesek de o bizim mahallemizin hikâyesinin bir parçasıdır.

Kimi zaman aykırı fikirleriyle kimi zaman radikal yorumlarıyla kimi zaman Mısır Müftüsü edasıyla verdiği fetvalarla gündemimizdeki yerini koruyan Şenlikoğlu’nun son mesajı açık söyleyeyim içimi burktu moralimi alt üst etti.

 Emine Şenlikoğlu gibi şöyle ya da böyle İslami camianın sembol isimlerinden birisinin daraldığı bir anda sosyal medyadan borç arayışına çıkması büyük yalnızlığımızın yalın fotoğrafıdır.

Bir önceki yazımda da belirtmiştim. Dara düşen zorda olan kültür insanlarına destek olabilecek bir mekanizmanın olmaması bizim bir ayıbımız.

İslami camianın en varlıklı en kudretli döneminde içindeki ihtiyaç sahiplerine bigane olması da ayrı bir trajedidir.

Meseleyi nerden tutsak elimizde kalıyor.

Emine Şenlikoğlu gözyaşları içinde borç arayışına girip bunu sosyal medyada paylaşacak konuma geldiyse uzaklarda sesini duyuramayan eli kalem tutmayan sosyal medya kullanmayan garibanlara Allah yardım etsin.

Bir de Şenlikoğu’nun mesajının altına yazılan saçma sapan yorumlar var.

Hanımefendi derdini net bir şekilde mahcubiyetle anlatmaya çalışırken birileri de had bildirmeye çalışıyor. Toplum olarak düştüğümüz uçurumu görmekten utanç duydum bazı yorumlarda.

Düşene vurmak laf sokmak hiçbir kültürde hoş karşılanmaz. Bırakın İslam ahlakını insan olan bu seviyesizliğe düşmez.

Hepimiz imtihandayız. Emine Hanım imtihanını izhar ettikten sonra bizim Müslüman olarak imtihanımız başlamıştır.

Kul olanın başına her şey gelir. Kınamak ayıplamak değil yardımcı olmak yakışır bize.

Emine Hanıma yardım eli uzatacak birileri mutlaka çıkacaktır. Milletimizde iyiler bitmez.

Yukarıda değdim gibi keşke iş bu noktaya gelmeden çözüm üretebilecek kurumlarımız kuruluşlarımız olsa.

Keşke zenginlerimiz bu konularda duyarlı davranıp onurlu insanlar sosyal medya çukurunda taş yemeden incinmeden işleri hallolsa.

Emine Şenlikoğlu’nun borç aradığı yazıyı okuyunca bir kez daha Merhum Akif’in şiirini söylendim durdum.

‘Ya hamiyetsiz  olaydım, ya param olsa idi!’’

Rabbimiz Emine Hanımın imtihanını da bizim imtihanımızı da kolay kılsın İnşallah.