Gerçeklerin konuşulması...

Sorunlarla yüzleşme...

Ezberlerin bozulması...

Statükodan kurtulma...

Barışla buluşma...

Değişimin gücü...


Engellerin aşılması...Hataların sorgulanması...’ Bunlar ne?

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’ye göre yukarıdaki kavramlarla kamuoyunun karşısına çıkan ve mesafe almaya başlayan ‘mihrakların’ sloganlarıymış...

Gene Bahçeli’ye göre bu ‘mihrakların maksatları, en büyük teminatımız olan millet vicdanını ve şuurunu sarsmak, kavram ve kafa karışıklığı ile milli direnç noktalarını zayıflatmak’mış...

MHP Genel Başkanı’nın grup toplantısını dün yolda dinledim ve doğrusu dehşete düştüm.

* * *

Neden mi?

Sadece, kendisi gibi düşünmeyen herkesi çok ağır bir biçimde itham ettiğinden dolayı değil...

Sadece, hiçbir parlamenter demokratik rejimde rastlanmayacak bir soğuk savaş üslubu kullandığı için değil...

Sadece, kan gövdeyi götürürken ‘çözümsüzlük’ yanlısı olduğu için değil...

Sadece, toplumsal ilişkileri geren ve sertliği ön plana çıkaran bir yöntemden medet umduğu için değil...

Sadece bunlardan değil...

Bunlardan da öte, parti başkanı olmuş birinin ‘millet vicdanı’ ve ‘milli direnç’ kavramını algılama biçiminden...

* * *

Siz bir ‘millet vicdanı’ ve ‘milli direnç’ düşünün ki...

‘Gerçeklerin konuşulması, sorunlarla yüzleşme, ezberlerin bozulması, statükodan kurtulma, barışla buluşma, değişimin gücü, engellerin aşılması, hataların sorgulanması’ gibi kavramları içermesin.

Vicdansal ve beyinsel bir sorgulama ‘milli direnci’ pekiştirir, güçlendirir, çağa uygun hale mi getirir?

Yoksa zayıflatır mı?

Örnekler üzerinden bakalım...

Çok yakın zamana kadar Güney Afrika’da ‘ırk ayrımı’ politikası vardı...

Dönemin Güney Afrika Cumhurbaşkanı De Klerk, bu ‘vicdansızlığı’ ortadan kaldırmak için zencilerin lideri Mandela’yla işbirliği yaparak Güney Afrika’yı bu ayıptan kurtardı.

O ‘ırk ayrımı’ politikasını ortadan kaldırırken De Klerk’e ‘milli direnç’ adına muhalefet etmek ‘millet vicdanına’ sığar mıydı?

Bugün de ‘ana dilini’ yasakladığımız, yerleşim merkezlerinin adlarını değiştirdiğimiz, kamuda kimi mevkilerden uzak tuttuğumuz ‘vatandaşlarımıza’ haklarını teslim etmeye karşı durmak, bunu isteyenlere ‘mihrak’ olarak bakmak, ‘ yurtseverliğin, vatanseverliğin, milliyetçiliğin’ neresine sığar?

Bunun...

Daha insancıl...

Daha barışçı...

Daha demokratik...

Dolayısıyla daha huzurlu, daha sağduyulu, daha dayanışmacı bir yapıyı reddetmekten ne farkı var?

* * *

Dün gerek ana muhalefet liderinin...

Gerekse yavru muhalefet liderlerin grup toplantılarındaki konuşmalarını dinleyince derin bir umutsuzluğu düştüm.

Parlamentoya olan güvensizlikleri...

Siyasal hasımlara olan düşmanlıkları...

Kendi gibi düşünmeyene olan tahammülsüzlükleri inanılmazdı.

Kıyameti koparıyorlardı...

Çünkü... Mart ayında İran’a giderken ‘Kürt sorununda iyi şeyler olacağını’ söyleyen Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Prag dönüşü de önemli mesajlar vermiş...

Ve, ‘ister terör, ister Güneydoğu, ister Kürt meselesi deyin, bu Türkiye’nin birinci sorunudur. Halledilmesi lazımdır’ demişti.

Şöyle devam etmişti:

‘İyi gelişmeler olması lazım ve olabilir. Herkes işin çok daha farkında. Önce böyle bir çalışma anlayışının olması lazımdı. Devletin içinde herkes birbiriyle çok daha açık seçik konuşuyor.

Herkes derken, asker, sivil, istihbarat, hepsi için söylüyorum. Böyle bir ortamda iyi şeyler olur. O yüzden iyi şeyler olacak diyorum. Bir fırsat var, fırsatın kaçmaması lazım.’

Muhalefet, Kürt Sorunu’nda asla bir çözüm istemiyor, sertliği yeğler gibi duruyordu...

Çoluk çocuğun ölmesi onları ırgalamıyordu.

* * *

Bizim muhalefet dünkü konuşmalarla...

Daha ziyade...

‘Irk ayrımının’ resmi politika olarak uygulandığı Güney Afrika Cumhuriyeti’ne yaraşır haldeydi.

‘Tanrı Türk’ü korusun’ diye içimden geçirdim.

Kimden mi?

Tabii ki muhalefetin sergilediği ve demokrasilere hiç yakışmayan savaşçı zihniyetten.

Mehmet Altan - Star
mehmetaltan@stargazete.com