İlk şaşkınlığım, bir göbekten dönerken, Uhud Savaşı’nın biraz ötedeki tepemsi toprak yığınının orada yapıldığını duymam oldu...

Burası, Uhud Dağları’nın önündeki Okçular Tepesi’ydi...

Suudi Arabistan’ın ikinci büyük kenti Medine’deydik.

***

İslam’ın doğduğu, Hz. Peygamber’in yaşadığı “kutsal toprakları” oldum bittim merak eder dururdum.

Suudi Arabistan, Müslüman olmayanları Medine’ye sokmadığı gibi Haç ve Umre dışında da ziyaretçi kabul etmiyor.

***

Benimki hem 15 asır geriye dönen, hem de bugünü içeren kültürel bir Umre gezisi oldu...

Aslında bu geziye sadece “kültürel bir Umre gezisi” demek haksızlık olur; Hazreti Peygamber’in nakledilen yaşamı, İslam dininin doğup gelişmesi, kutsal sayılan tüm mekânlar, Mekke ve Medine kentleri, şeriat yasalarıyla yönetilen Suudi Arabistan, Vahabi’liğin uygulamaları, Umre ziyaretine gelenler ve ziyaretin vecibeleri, buralardaki çok çarpıcı Osmanlı mirası, kısacası adeta bir kitaplık birikimle geri döndüm.

Buralara yapılacak gezilerin sadece dini vecibeler kapsamında kalmayıp geniş çerçeveli kültürel bir boyuta da taşınması, çok farklı yaklaşım ve yorumlardan oluşacak yeni bir zenginliği de doğurur.

Bu zenginlik, mutlak bir şekilde Osmanlı kültürünü, bölgede Osmanlı İmparatorluğu döneminde yapılanları, örneğin ikinci Abdülhamit zamanında yapılan Medine Demiryolu’nu, sapasağlam ama işlevsiz kılınan Medine Garı ve son seferden sonra çürümeye terk edilen vagonları da kapsar.

***

Mescid-i Nebevi’den Mescid-i Kıbleteyn’e kadar bir geniş açıda dolaşmakla kalmayıp; kentte ölen herkesi hiç bir özel işaret koymadan gömdükleri, Medine’nin düzletilmiş geniş bir arazi izlenimini veren tek mezarlığı Cennet-ül Baki’ye de uğradım...

Vahabiler putperestlikten rövanş alırken, belli ki fazlasıyla sert davranmış, mezar taşından Peygamber’in kabrine dönük dua etmeye kadar her şeyi yasaklamıştı.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

( Star Gazetesi - Mehmet Altan )