Belleği sıfırlanmış, yurttaki gelişmeleri bir futbol maçı izlermişçesine tribünden seyreden ve her pası "Ben olsam o golü atardım" diye değerlendiren vatandaş olmak ne kadar rahatlatıcı bir konumdur...
Ama eğer aynı oyunun defalarca sahneye konulduğunu yaşayarak görmüşseniz ve ülkelerine hizmet etmek için kendilerini paralayanların ne tür komplolara hedef olduğuna tanık olmuşsanız, bu son komploda artık yüreğinizin yandığını hissedersiniz.
Adnan Menderes'in çektikleri çok geride kaldı.
Süleyman Demirel 1965 seçimlerini kazanıp Başbakan olduğunda hemen "Morrison Süleyman" denilerek başlatılmadı mı süreç? Daha ötesi var mı yani? İki defa askeri darbeyle devrilmedi mi? Bu yüzden sonunda "Bari ben de artık halka değil, onlara dayanayım" demedi mi?
Turgut Özal'a reva görülenleri ise yakından yaşadım.

Onu yalnız bırakmadım
Özal'la her konuda aynı çizgide değildim... Örneğin yasaklı siyasetçilere affı öngören referandumda "Hayır"ı desteklediği için çok ağır eleştirdim de onu... Bu gibi görüş ayrılıkları yüzünden selamı sabahı kestiğimiz dönemler de oldu.
Ama o Türkiye'ye çağ atlatan reformlarını yaparken, bunları hep destekledim. Bu desteğim yüzünden nice saldırılara da hedef oldum. Özal'ı öldükten sonra övgüleriyle yüceltenlerin, onun sağlığında neleri tezgâhladığını çok iyi biliyorum.

Şimdi Erdoğan hedefte
Benim içim rahat... Onu bu tezgâhların karşısında hiç yalnız bırakmadım çünkü...
Şimdi Tayyip Erdoğan var hedefte.
Erdoğan'la da her konuda aynı çizgide değilim. Ama Özal gibi Erdoğan'ın da ülkesine hizmet için kendini paraladığını görmezden gelmem mümkün değil.
Partisi kapatılmak istendi, onu devirmeyi hedef alan cuntalar kuruldu, muhtıralar verildi... Önce "Şeriatı getirmek istiyor" dediler, şimdi de "Din kardeşlerine ihanet ediyor" diyorlar... Barış açılımını başlattı, bir yandan bu açılımı sabote etmek için her türlü eylem sahnelendi, bir yandan da "Ülkeyi bölecek" diyerek eleştirildi.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Mehmet Barlas - Sabah

mbarlas@sabah.com.tr