Kardeşinizin duymadığı sesinizi, aranızda ulus devletlerin sınırları var diye eloğlu sayılmayacaklara ulaştırabilirsiniz.

Bu ne ihanettir ne de jurnalcilik. Zira başka seçeneğiniz yoktur.

Örneğin 90'lardaki ceberut devletinizin JİTEM'i, işi Kürt köylülere "b.o.k" yedirmeye kadar vardırmışsa, isyanınıza hükümetiniz, mahkemeleriniz kulak tıkıyorsa bağırırsınız. Kapıkule'nin ötesindekilere, "duyun çığlımızı" dersiniz.

Kız öğrencilerin okullarına başörtüleriyle girmesini yasaklayan bir hukuk sisteminiz varsa ve oylarınızla kurduğunuz parlamentonuz da bu sorunu çözmüyorsa, derdinizi uluslararası kamuoyuna taşırsınız.
Ya da şu an Mısır'da olduğu gibi, ordunuz halkını ve seçilmiş siyasetçileri esir aldığında, sokakta ve mahkemelerinde kıyım yaptığında, başka ülkelerin kamuoyundan yardım istersiniz.
Diktatör Esad'ın zulmü altında inim inim inleyen bir Suriyeli iseniz, çektiğiniz zulmü komşu ülkelerdeki kardeşlerinize anlatırsınız.

Bu enternasyonalist dayanışma hakkı, çığırından çıkmaya pek müsait ulus devletin potansiyel şiddetine karşı bir sigortadır.

Elbette bu satırları durup dururken yazmıyorum. Önümde, Fethullah Gülen'in ‘Onursal Başkanı' olduğu ABD'deki Peace Islands Institute'ün Washington ve New York'taki yabancı elçiliklere gönderdiği bir mektup var. Hani şu varlıklarından bahsedilince Cemaat çevrelerinin "yalan, varsa yayınlayın da görelim" dediği delil.

Günün Manşeti'ndeki partnerim Murat Çiçek'in tabiriyle "aha da mektup"un altında eğer imzaları olmaza Cemaat değil başkası derdim. Mektubun ortalama bir oryantalist lobi çevresinin ya da bizim Kemalistlerin elinden çıktığını falan düşünürdüm. Çünkü ancak onlar, Türkiye'nin tek parti dönemini ya da 90'ların o karanlık günlerini, bugünün Türkiye'sine tercih edilecek "Asrısaadet" dönemi gibi sunabilirlerdi.
Neyse, arkadaşların 90'ların açık faşizm günlerine ya da 28 Şubat'ın dindar kıyımına, eski Türkiye'ye niçin özlem duyduklarının psikolojik nedenlerini sorgulayacak değilim.

Ne var ki Türkiye'nin uluslararası camiadan tecrit edilmesine yönelik bu lobi faaliyeti, ülkenin içteki demokratikleşmesine can suyu olan çağdaş dünyayla entegrasyon hedefine karşı açık bir saldırı.

Zira Cemaat'in dış dünya ile kurduğu bu "münasebet" girişte tarif ettiğim gibi, Türkiye'nin uluslararası saygın platformlarla denetim de getirecek bağlayıcı ilişkiler kurmasını hedeflemiyor. Tam aksine, yalnızlaştırılmasını, dünyadan koparılmasını ve ulus devlet sınırları içine hapsedilmesini amaçlıyor.

Üstelik de bu manipülatif lobi faaliyeti, Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu'nun, BM'nin oryantalist yapısına karşı, Türkiye'nin mazlum halkların sesi olması amacıyla Güvenlik Konseyi geçici üyeliği için dişini tırnağına taktığı bir döneme denk geliyor.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ