Bu “yeni” durumda da siyasi tercihlerimize, saf tuttuğumuz cephelere denk düşen iki ana kutup belirginleşiyor.

Ya halktan yanasınız ya da kurumlardan!

Bir yanda halkın egemenlik hakkını, Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana obur bir piton gibi midesine indiren müesses nizamın bekasının derdine düşenler var. Halkın tek ve meşru temsilcisi parlamentonun, yani millî iradenin aracı vesayet kurumlarının boyunduruğundan kurtarılmasından korkuyorlar. Siyasetin müdahil olmadığı alan çağdaş demokrasilerde “sorun” olarak görüldüğü halde, “parlamento gölge etmesin” diye çırpınıyorlar. Siyaset kurumunun politikalarını “esastan” denetleyen atanmışlardan müteşekkil kurumlar da yol arkadaşları.

Öte yanda, cumhurbaşkanını da halkın seçmesini sağlayarak, neredeyse valilikler dışında seçimle oluşturulmayan makam bırakmayanlar var. Bu perspektif gücünü, siyasetin yapısal politikalar geliştirmesini engellemek için kurulan vesayet kurumlarıyla iş birliğinden değil halktan alıyor. Dolayısıyla politikalarını da 80 yıllık Kemalist rejimin dogmalarına göre değil, halkın beklentilerine göre şekillendiriyor. Bu da günün gerçeklerine ve ihtiyaçlarına uygun icraatların uygulamaya konulmasını sağlıyor. Siyasetin “gerçekliğe” yakınlaşmasını sağlayan bu sıçrama, icraatların doğurduğu toplumsal tartışmayı da güncelleştiriyor.
Genel ideolojik çerçevelerini tanımlamaya çalıştığım bu iki ana kutbun rengini açık edense, elbette gündelik tartışmalardaki tutumları.

Kurumlardan yana olanlar, siyasal iktidarların politikalarını, vesayet rejiminin kalibre edilmesi teklif dahi edilemez ilkelerine göre şekillendirmesi gerektiğini savunuyorlar. Belirleyici olanın, rejimin yakın zamana kadarki teamülleri olduğunu söylüyorlar. Bu yüzden parlamentonun egemenlik hakkını kullanıp ürettikleri için sık sık Anayasa Mahkemesi’ne, YSK’ya, Danıştay’a, Yargıtay’a başvuruyorlar. Bir de “bizim kurumlar baksın” diyorlar. “Ağanın sözünün üstüne söz olmaz” diye söyleniyorlar.

Yazının tamamı için tıklayın...