Kürtajın, sezaryenin tartışıldığı ve her kafadan bir sesin çıktığı şu son günlerde akrabalık hususunda da tartışmamız gerektiğini düşünüyorum. İslamiyet’te ve sosyal yaşantımızda akrabalık veya hısımlık çok önemsenmiş, akraba ziyaretleri, akrabaların kollanıp gözetlenmesi, ilişkilerin her dem canlı tutulması hususan vurgulanmış ve teşvik edilmiştir.

Bayramları bile bayram yapan, renk ve neşe katan bibimiz, emmimiz, dayımız halamız değil midir? Hüzün ve acılarımızda yine onlar değil midir ateşimize su taşıyan!

Akrabadan zengin olmak dünyanın en zengini olmaktır bir bakıma. Teyze ve halalarımızın annemize benzeyen yanları, dayı ve amcalarımızın babamızı andıran halleri, bize sebil gibi akıttıkları sevgi ve şefkatleri bizleri her dem o çocukluğumuzun o büyülü ve masum günlerine götürür sanki!

Biz ülke olarak, millet olarak daha doğrusu Müslüman topluluklar olarak gerçekten de çok şanslıyız. Ancak modern hayat, çalışma koşulları, koşuşturmalarımız, telaşlarımız, kendimizi dünya nimetlerine fazlaca vermelerimiz akrabalık ilişkilerimizi sarssa da her şeye rağmen hala çoklukla  akrabayız, candanız, içteniz!

Biz böyle akrabalık ilişkilerimizi bir kenara ite duralım bir ülke var ki hiç kimsenin akrabası yok. Yani hiç kimsenin teyzesi, halası, amcası, dayısı, kuzeni, amcaoğlu, halakızı, yengesi, görümcesi, eltisi, kayınbiraderi maalesef yok!

Neden biliyor musunuz?

Çünkü herkesin upuzun yıllardır sadece bir çocuk yapma hakkı var! Her eve tek çocuk! İkincisi yok, ikincisi olsa bile kimlik verilmiyor, vatandaştan sayılmıyor, hiçbir haktan yararlanamıyor ve köle muamelesi görüyor. Evet, Çin Halk Cumhuriyetinden söz ediyoruz.

Bu ülke dünyanın en kalabalık ülkesi! Ancak yine en yalnız en kimsesiz, en garip insanların ülkesi. Hastalandıklarında alınlarındaki ateşi alacak ne şefkatli bir el, ne yumuşak bir ses, ne de zor zamanlarda sığınılacak bir limanları var! Öylesine yalnız, öylesine kimsesizler.

Bu zoraki nüfus planlamasında azınlıklara iki çocuk yapma hakkı verilmiş. Doğu Türkistan’daki Uygur Türklerinin iki çocuk ile yetinmeyip bu sayıyı artırmaları beraberinde birçok sorunun yaşanmasına neden olmuş.  Adının yazılmasını istemeyen Doğu Türkistanlı bir gazeteci Amerika’dan bendenize gönderdiği iletisinde şunları yazmış:

“Aybige Hanım, kürtajla ilgili yazınızı okuyunca size yazma ihtiyacı hissettim. Doğu Türkistan’da bizler nüfusumuzu artırmaya, var olmaya çalışırken, bunca zulüm ve baskıya rağmen asimilasyona boyun eğmezken Türkiye’de insanların tek çocukla veya iki çocukla yetinmeye çalışmaları bağışlayın ama çok tuhaf geldi. Kürtaj bir facia iken, bunun serbest kalmasını isteyen insanlar bazı gerçekleri görmüyorlar.

 “Kendi çocuğunu öldüren, onu yok eden, arkasını dönen” anne veya baba diğer insanlara nasıl faydalı olur? Onlara bir daha nasıl güvenirsiniz? Öldürmeye çalışanların bir kez daha öldürmeye meyilli olduklarına dair bilimsel kanıt ve çalışmalar varken kürtaj nasıl onaylanabilir ki? Biz Doğu Türkistan’da yaşayan Uygur Türkleri Sünni Müslümanlarız ve bizi en fazla böylesi zoraki kürtajlar yaralamış ve yıkmıştır! Bir Uygur kızı asla bir Çinli ile evlenmez, bir Uygur erkek yine bir Çinli kızla kat’a evlenemez. Neden biliyor musunuz? Melez bir topluluk olmayalım diye. “kara nüfusa” dâhil olacağını bile bile ikiden fazla çocuk yapanlarımız hayli fazladır.  “

Bir yandan dinini yaşamaya çalışırken, öte yandan soyunu sürdürmeye çalışan bir halk, her türlü asimilasyona karşı ayakta durmaya çalışan Doğu Türkistan, Çin’in üvey çocuğu olarak en doğuda yerli yerinde duruyor.

Tek çocuklu aile profili Türkiye’de de hızla artıyor. Özellikle batıda ve büyük metropollerde çalışan eğitimli kadınlarda kariyer hırsı adına tek çocuk modası tavan yapmış durumda. Hem yıpranmamak,  mevki makamlara gelebilmek, daha özgür yaşayabilmek, hem de ekonomik sebeplerden dolayı kadın tercihini tek çocuktan yana yapıyor. İşyerlerinde kreş gibi unsurların büyük oranda bulunmayışı bazı kadınları böyle bir tercihle karşı karşıya bırakıyor.

Tek çocuklu ailelerin artışları yukarıda bahsettiğimiz “akrabasızlık” tehlikesini de beraberinde getirecektir. Yani yirmi otuz sene sonra bizim ülkemizde de halası, dayısı, amcası, teyzesi, yeğeni, ablası, görümcesi, eltisi, kayınbiraderi, kız kardeşi olmayan, sadece kendisi olan yalnız ve güvensiz insanların ve buna bağlı psikolojik ve sosyolojik problemlerin ortaya çıkması sorununu hep birlikte göreceğiz!

Akrabalık ilişkilerini güçlendirecek, akraba dayanışmasını, kaynaşmasını tetikleyecek bir takım çalışmalara ihtiyaç vardır. Güncel meselelerin ardından koştururken gelecekte karşımıza çakabilecek hususları es geçiyoruz sanırım. Kürtaj meselesini çok farklı cephelerden irdelemek ve soruşturmak lazımdır. Her eve birkaç çocuk gerek; kalabalık ev güzeldir, canlıdır, keyiflidir, canınız hiç sıkılmaz. Hele akrabalar, onlar evlerimize adeta baharı getirirler, birden evde her şey canlanır, o tatlı koşuşturmaca ruhumuzda tatlı bir huzur bırakır ki bunu tattınız mı asla a unutamazsınız! Öyle değil mi?

Dileriz ki hiçbir çocuğumuz akrabasız kalmasın!

Muhabbetle kalınız.

Meryem Aybike Sinan Haber7

meryemaybike@gmail.com

http://twitter.com/maybikesinan