Mardin’in Bilge köy; adıyla bu kadar ters düşen, bu kadar adından uzak, bu kadar çağ dışı bir olayın cereyan ettiği yer. Burası Türkiye. 21. yy.da AB’ye girme hazırlıkları içinde olan ülke. Bizi boşuna kapılarında bekletmiyor Avrupalılar. Feodal yapıdan bir türlü kurtulamamış, özellikle kurtarılmamış ülkemiz ve ülkemizin insanları.

Yıllardır her siyasi o bölgeleri kemikleşmiş oy sandığı gibi gördü. Köyün, bölgenin ağasını, aşiret reisini, tarikat şeyhini, kafaya aldın mı bütün o yörenin oyu, o partiye. Böyle bir imkan varken kim o feodal yapıyı bozmaya kalkar?

Köy Enstitüleri bu gerekçe ile kaldırılmadı mı? Cehalet, insanları onları sevk-idare edenlere tabi kılar çünkü. Türkiye de işlerin ters yüz olmasının miladını 1950 olarak almak hiçte yanlış olmaz. O yıllarda bir öğretmen düşmanlığı alıp yürümüştü. Öğretmenleri gördükleri yerde dövüyorlardı. O günleri yaşayanlar çok iyi hatırlarlar. Neden bu öğretmenler dövülüyor diyen nedense hiç çıkmamıştı o zaman. Öğretmen ürkütülüp susturulursa, o yöreler cahil kalacaktı. Ve bu planlarında muvaffak oldular. İşte, bu günlere olan yansıması. Atatürk’ün en büyük projelerinden biri olan Toprak Reformu neden hayata geçirilmedi? Bütün bunların sorumlularını 1938 den bu yana sorgulamak, nedenlerini araştırmak gerekmez miydi. Ama kim araştıracak? *Bindik alamete gidiyoruz kıyamete* misali her şeyi kadere bağlayıp, aklımızı kullanmadığımız zaman varılan nokta ne acı ki işte böyle sonlanıyor. İş işten geçtikten sonra, bakanlar, milletvekilleri apar-topar Bilge köyüne gitti. İş, işten geçtikten sonra, failleri yakalasan ne gam. Ölenleri geri getirmek mümkün mü? Acılı yüreklere nasıl su serpeceksiniz? Bu ilk ve son mu olacak sizce? Anadolu’nun kara yazgısını ellerimizle yazdık bunca yıl...

Yeni kazılan mezarların başucunda çocuklar.70 çocuk. Kocaman gözleri korkuyla kin arası öyle kapkara bakmaktalar. Çoğu hem yetim hem öksüz kalmış. Bu 70 çocuk 70 milyonun ayıbı aslında.

Bilge köyü perişan, insanlar yazgılarına lanet yağdırıyor. Bir çığlık yükseliyor dalga, dalga. Yüreği parçalanıyor duyanların.. Çatkılarını bağlamış nineler, analar, genç kızlar. Kurtulan bebeler suskun bir köşede şaşkın öylece durmacadalar. Yarınlarından umutsuz, yarınlara öfkeli, beyinlerinin kıvrımlarında şimdi adı koyamadıkları bir şeyler saklı. Kıpır, kıpır. Büyüdüklerinde neye dönüşecek bilinmez..

Tüm hunharca katledilenlere, minicik çocuklara, gebelere, doğmadan ana karnın da ölen bebelere, gün görmeyen geline, ölen damadın ağzından ister ağıt de, ister yanık bir türkü ister intizar. Bir ağızdan çığırıyor kadınlar gözyaşları sel, elleri kan içinde, taşları dövmekten.

Bir toz bulutu kalkıyor sınırın ötesinden üstünü örtmek için acıların Bilge köyüne doğru... Ve ağıt giderek yükseliyor, dağları ovaları aşarak duymayanların, sağır kulaklarına varıp, haykırmak için... Ankara’ya doğru

Vurulmuşum
Dağların kuytuluk bir boğazında
Yatarım
Kanlı, upuzun
*
Vurulmuşum
Düşüm, gecelerden kara
Bir hayra yoranım çıkmaz
Canım alırlar ecelsiz
Sığdıramam kitaplara
Vurulmuşum hiç sorgusuz, yargısız
*
Kirvem hallarımı aynı böyle yaz
Rivayet sayılır belki
Gül memeler değil
Domdom kurşunu
Paramparça ağzımdaki.

Mete ALPMAN - Tercüman