Mâlum; Ergenekon ve Balyoz gibi davaları “muhalifleri susturma operasyonu” olarak görenler var Türkiye’de. AK Parti hükümetine karşı hiçbir darbe girişimi veya arayışı olmamış da, tüm bunları iktidar ve “yandaşları” uydurmuş gibi düşünüyor, en azından bunu iddia ediyorlar.

Ben bu koroya hiç itibar etmedim ve etmiyorum. Çünkü, son 4-5 yıldır ortalığa dökülen nice belge ve ses kaydının ötesinde, AK Parti’yi her türlü anti-demokratik yöntemle tepelemek isteyen “zihniyet”i her gün karşımda görüyorum. Sahiplerine isterseniz “derin devlet”, “statüko” veya “İttihatçı zihniyet”  deyin, yahut benim gibi doğrudan “Kemalist oligarşi” tanımı getirin, kıymeti kendinden menkul “ilke ve inkılaplar” adına kendisinde doğal “iktidar hakkı” vehmeden bir zümre var ortada.

Bu zümrenin elitlerinin bugüne dek bir kez bile ortaya çıkıp “evet, biz demokrasiye hep saldırdık, hata ettik” diye günah çıkarmaması ise, tehlikenin belki de hâlâ var olduğunu ima ediyor.

Asıl tehlike

Ancak ben içinde bulunduğumuz dönemde bundan daha büyük bir tehlike görmeye başladım: Ergenekon realitesinin bazı muhafazakar çevrelerde oluşturduğu “aşırı evhamlı” tutum.

Demek istediğim şu: AK Parti’ye karşı o kadar çok demokrasi-dışı saldırı düzenlendi, o kadar çok ordusal ve yargısal darbe arandı ki, göğüslerini bu akınlara siper edenlerin bazıları, kimi meşru muhalefet ve eleştirileri bile “Ergenekon”a bağlayan yanlış bir refleks geliştirdi.

Bu sorunu ilk Tekel işçileri eylemleri sırasında fark etmiştim. Darbeye karşı birlikte tavır aldığımız kimi dostlarımın “bu eylemlerin arkasında da Ergenekon olmalı” diye kestirip atmasına şaşırmış, “yahu Tekel işçilerinin meşru talepleri de olamaz mı” diye itiraz etmiştim.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kulanabilirsiniz

Mustafa Akyol / Star