Muhtemel müstakbel CHP Genel Başkan adayı Feyzioğlu'nu, yani rakibini kendisinin yerine Erdoğan'ın harcamasından duyduğu memnuniyet yüzünden okunuyor.

MHP'nin en azından bir çizgisi var, yapıp yapamayacaklarının sınırı belirli. "Çatı aday" önerisiyle de, sağlamdır-değildir bir çıkış yaptı. CHP ise 30 Mart öncesi "Bedeli ne olursa olsun yeter ki kazanalım" mantığıyla amorf bir pozisyona sürüklendi. Daha önce F tipi dedikleri bir hareketle ferah feza ittifak kurdu. Sonradan inkâr ettiler ama hiçbir şey Umut Oran'ın 30 Mart öncesi "içeriden" aldığı bilgilerle konuşup, "Bu hafta önemli gelişmeler olacak. Başbakan'ın korktuğu başına gelecek, 30 Mart'ı göremeyebilir" şeklindeki malum ağzı taklit ederken görüldüğünü unutturacak değil.

Kılıçdaroğlu da Dışişleri'nde yapılan ve kaydedilip sızdırılan toplantıda konuşulanları bildiğini açıklayarak "Suriye" eleştirisi getirmeye kalkmıştı, kayıtlar servis edilmeseydi, aldığı bilgiler "bir duyum" olarak kalacaktı. Ama söz konusu sızma, o kayıtların kamuoyundan önce Kılıçdaroğlu'na servis edildiği, onun da bu servisi kabul ettiği izlenimini doğurdu. Bu durum cumhuriyetin kurucusu olan bir kök partisinin devleti oluşturan temel hatlardan ne kadar uzağa savrulmuş olduğunun kanıtı oldu. Devlete uzak durup halka yakın olmayı da başaramadı.

Bir kesimin Erdoğan'sız Türkiye hayali var, ama çapları bu hayali taşıyamayacak kadar dar.

Bu kesim 2007'de "Ne AB, ne ABD" diye sloganlar atıyor ve AK Parti'yi "cumhuriyete tehdit" olarak görüyordu. Ağız değişti, aralarına Cemaat'in de eklenmesiyle hedef daraldı. Artık Erdoğan tehdit. Tehlike altında olan da cumhuriyet değil "demokrasi". Cumhuriyeti tehdit suçundan harcayamadıkları Erdoğan'ı demokrasi üzerinden yargılıyor, hayali idam sehpaları bile oluşturuyorlar. Askeri, orduyu dahil edemedikleri iş için bu kez Batılı liberal demokrasilerin neo/emperyal think tank'lerini arkalayarak medyayı ve hatta yargıyı dolduruşa getirmeyi iş ediniyorlar.

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ