7 Haziran bir seçim başarısızlığıydı, Ak Parti ilk kez katıldığı bir seçimden tek başına iktidar olarak çıkmamıştı. Ama ciddi bir farkla birinci partiydi.

Erdoğan, 8 Haziran’dan itibaren erken seçim için çaba gösterdi, umutsuz koalisyonlara yol vermedi ve 1 Kasımda “istikrar”ın oylanmasını sağladı.

7 Haziran’da çok önde olması eleştirilmişti, önemli ölçüde geri çekildi. HDP siyaseti eleştirilmişti, bu konudaki tonunu değiştirdi.

Ak Parti’nin siyasi iktidar alternatifi olarak bir rakibi yoktu. Ama Tayyip Erdoğan ve Ak Parti karşısındaki 5 kuvveti birden yendi.

Oyları donmuş, iki “kale”sini daha kaybetmiş olan CHP’yi yendi.

Kürt meselesinin çözümüne karşı durmayı tek varlık nedeni yapmış olan MHP’yi yendi.

Barış sürecinde kendisinden beklenen siyasetleri geliştiremeyen HDP’yi yendi.

Erdoğan’ın yeminli düşmanı haline gelen, birçok siyasi operasyonunun taşeronluğunu yapmış olan Fethullah Gülen cemaatini yendi.

Erdoğan karşıtlığını hayatının tek motivasyonu haline getirmiş olan, her meseleye sadece bu açıdan bakan herkesi yendi.

Her iki oydan birini Ak Parti’ye veren seçmenin hangi mesajları verdiğini daha çok tartışacağız.

Ama ilk mesajın siyasi istikrar olduğuna kuşku yoktur. Seçmen, ülkenin koalisyonla yönetilemeyeceğine, sorunları hiçbir koalisyonun çözemeyeceğine inanmıştır.

Seçmen, Ak Parti dışında bir partinin de ülkeyi yönetmesinin mümkün olmadığını düşünmüştür.

Bu inancın yaygınlığının kanıtı, Ak Parti’nin 81 ilin tümünde oylarını artırmış olmasıdır.

Seçmen 7 Haziran’da daha çok “geri”ye bakarak oy kullanmıştı, ama 1 Kasım’da “ileri”ye bakarak oy kullandı.

Seçmenin ileriye bakmasında Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun serinkanlı ve güven verici mesajlarının etkili olduğu da bellidir.

Davutoğlu, çatışma ve gerilim vaat etmemiş, halkın genel beklentisine uygun temaları öne çıkarmıştır.

yazının devamı için tıklayınız