Birincisinde ifadenin içeriğini “doğru” kabul eder ve desteklersiniz. Diğerinde ise, içeriğe karışmaz, ifade edenin bu nedenle maruz kalacağı haksız saldırılara itiraz edersiniz. 

Birincisinde tutumunuzun özgürlük savunusuyla ilgisi yoktur. Siz aslında kendi kişisel, ideolojik ve kültürel pozisyonunuzu savunuyorsunuz. Verdiğiniz mücadelenin adı, özgürlükçülük değildir. Hak ve adalet talebinde bulunursunuz. 
İkincisinde ise özgürlükçüsünüz. Mücadelenizin konusu tercihin kendisi değil, o tercih sahibinin, tercihte bulunabilme özgürlüğüdür. 
Hayat yaptığımız tercihler, bunların sonuçları ve deneyimlerimizden oluşur. Kişinin tercih hakkının bulunmadığı yerde özgürlük yoktur. Kişi yoktur. Sorumluluk da yoktur. Ama sonuçlarına katlanma yoksa, özgürlük olmaktan çıkar, bir ayrıcalığa dönüşür. Eşitlik bozulur. 
Bu yüzden özgürlükçü tutum tercihte bulunma hakkını savunmayı gerektirir. Bu, tercih içeriğinin savunulmasından bağımsızdır. 
İkinci bir nokta da şudur. Bir tercih hakkını savunuyorsanız, tercihte bulunan kişinin sorumluluktan kaçınamayacağını da kabul etmeniz gerekir. Tercihte bulunan kişinin eylemi dış âlemde bir zarara yol açabilir. Özgürlükçülük, bu zararın verilmiş olmasını mazur görmek değildir. Kişini verdiği zararı aşan, onunla orantısız bir karşılık bulmasına karşı çıkmak demektir. 
Bunların göz ardı edildiği yerde özgürlük mücadelesi ahlaki eksenini ve mizanını kaybeder. Ayrıcalık ve keyfilik mücadelesine dönüşür. 
Zira özgürlüğün temelinde ahlakın temeli kuralı yatar: Sana yapılmasını istemediğin şeyi başkasına yapmayacaksın. 
Buna ikinci kuralı ekleyelim: Bir şeyin kendine yapılmasına rıza göstermen, aynı şeyi başkalarına yapabileceğin anlamına gelmez. 
Tercihi içerik olarak benimseyebilirsiniz. Ama onu benimsemeyenler karşısında ahlaki bir üstünlüğünüz yoktur. Karşı tarafın tercihini reddediyorsanız, kendi tercihinizin reddedilmesine de tahammül etmeniz gerekecektir. 

Devamı için tıklayın >>>