Askeri vesayetin veya bürokratik vesayetin esamisinin pek okunmadığı bir seçim oldu. 

Türkiye siyasetinde siyasi partiler muhtemelen ilk defa Türkiye’nin temel sorunlarına dair pozisyon almak durumunda kaldılar. 
İlk defa Türkiye’de gerçek anlamda bir iktidar mücadelesi oldu. 

Toplumsal, kültürel, ekonomik ve küresel sorunlar artık bürokratik kurumların mahfuz alanından çıkıp siyasi partilerin konuşabilecekleri ve müdahil olabilecekleri alanlar haline geldi. 

Diğer yandan iktidar olmakla muktedir olma arasındaki fark ortadan kalktı. İktidar olacak parti, gerçekten de devletin tüm kurumlarını parlamenter demokratik sistemin gereği olarak denetleyebilecek ve kontrol edebilecek duruma geldi. Bu demokrasi adına sevindirici bir durum. 

Türkiye, 1950-60 arasındaki istisna dışında hiç böyle bir durum ile karşılaşmadığı için, bazı kesimler bu sonuçtan ürküyor. Milletin asli iradesinin tecelli ettiği Meclis’in, varlık nedeni millete hizmet olan kurumları denetleyebiliyor olmasını, büyük bir tehlike olarak görebiliyor. Bir bakıma demokrasi korkusu yaşıyor. 

Diğer yandan korkunun tamamıyla yersiz olduğu da söylenemez. 

Zira Meclis’in devleti kontrol edebilmesi demokrasinin bir gereği olsa da, bunun yönteminin de aynı şekilde demokratik olması gerekir. Bu da demokratik denge ve denetim mekanizmaları sayesinde olur. 

Mevcut anayasal düzen bu eksiği nedeniyle toplumun bazı kesimlerini kaygılandırıyor. İşin doğrusu tüm kesimleri kaygılandırmalı da. 
İktidar olan sadece muktedir olmuyor, hükümet etme biçimi de sınırsız ve denetimsiz olabiliyor. 
İktidar pastasının büyüklüğü de yaşanan seçimin sertliğini açıklıyor. 

yazının devamı için tıklayınız