Selanikli Fazlı Necib’in (1863, kendi verdiği bilgiye göre 1868- 19 Haziran 1932), “Külhâni Edibler” isimli bir kitabı vardır.

İttihat ve Terakki iktidardan düşünce üç yıl sürdürdüğü Matbuat-ı Dâhiliye Müdürlüğü görevinden alınır. Tercümelerinin yanı sıra birkaç romanı, fıkraları, hatıraları ve gezi yazıları vardır. Eserlerinde genel olarak kadın, aşk, savaş, tarih, Doğu-Batı çatışması, köy hayatı gibi meseleleri işler. Ana eksenine ise iyi ile kötüyü alır.

Fazlı Necib’in sözünü ettiğimiz kitabı “Jöntürklerden Cumhuriyete kadar inkılâp içinde geçen tarihi zaman”ı anlatır. İlk adıyla “Külhâni Edibler” olan kitabın ilk baskısı 1930’da ikinci ve son baskısı 1991’de (Arba Yayınları) yapılmış, adı da “Külhâni Enteller”e dönmüştür.

Kitap, 19. yüzyılın ikinci yarısından 20. yüzyılın ilk çeyreğine kadar uzanan bir zaman diliminde bazı Osmanlı aydınlarının -özellikle Batıcı- çökmekte olan bir imparatorluğun hayatî sorunlarını nasıl algıladıklarını, entelektüel düzeyde nasıl çözüm önerdiklerini ve hayatlarını nasıl idame ettirdiklerini ironik bir dille anlatmaktadır.

***

Durup dururken bu kitabı neden hatırladım; anlatayım:

Bir süredir, CHP lideri Özgür Özel’i dinlerken aklıma nedense hep bu külhâni enteller geliyor. 19 Mart 2025 tarihinde yolsuzluk ve görevi kötüye kullanma başlıkları da dâhil pek çok iddia ile İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu ve ekibine yapılan operasyonlardan bu yana gösterdiği performansla Özel, meselenin künhüne vâkıf olmak yerine sadece ama sadece bağırıyor, konuşuyor, suçluyor…

Devletin ortaya koyduğu delilleri yine devletin yetkili kurumları ile istişare ederek anlamak ve durumdan vazife çıkarmak yerine, kulağının üstüne yatıyor ve sadece kafa sesiyle konuşuyor. Ortada yüzün üzerinde iddia var. Belgeler var. İddianameler hazırlanıyor. Görgü tanıkları var. İfadeler var. Fakat bütün bunlar Özel’i kesmiyor. Çünkü fırsatı gölge bilip siyasî bir tez geliştirmiş ve bu tezin arkasından koşan yarış atı gibi il il dolaşıp iddiaları karartma, gerçekleri gölgeleme ve kullandığı öfke diliyle insanları anarşiye yönlendirme gibi tehlikeli bir oyunun peşinde.

İmamoğlu için ‘özgürlük savaşı’ izlenimini verirken, iddiaların doğru çıkması halinde potaya kendisinin gireceği kurnazlığıyla aslında ‘Özgür Özel’ markasına çalışıyor.

Siyasetin gıdası ihtirastır.

Bunu anlayabiliriz.

Ancak ortada gizlenemeyecek büyüklükte bir ur var. Kanser virüsü gibi teşkilata yayılmış. Birçok parti bugüne kadar yolsuzluk, hırsızlık, görevi kötüye kullanma, liyakatsiz atama suçlamalarıyla siyasetin öznesi olmuştur. Fakat Türkiye Cumhuriyeti’nin siyasî kurucu iradesi sayılan CHP’nin içine düştüğü, düşürüldüğü bugünkü sefihliği hiçbiri yaşamamış, yaşatmamıştır.

Her gün bir külhanbeyi edasıyla, diliyle yuvarlayıp milletin üzerine boca ettiği içi boş, tehditkâr, anlamsız replikleri söylediklerini değersizleştiriyor.

***

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, “Özel’in, ana muhalefet partisi lideri gibi davranmak yerine suç örgütünün posta güvercini gibi hareket etmesi üzüntü verici olduğu kadar düşündürücüdür” sözlerine karşılık “Özgür Özel’den ancak barış güvercini olur, eninde sonunda Cumhurbaşkanı adayımızı tutar kolundan Bursa’ya getirir” cevabı bile zeminsiz külhanbeyi narasından başka bir şey değildir.

Neden mi?

Ortada vahim iddialar var. Bu iddialar henüz bir kesinliğe bürünmemesine rağmen örgütlü bir suçtan söz edilmesi bile büyük bir hukukî sorun. Hal böyle iken, yargılanma aşamasındaki birini kolundan tutup nasıl meydanlara getireceksiniz!

Sözü edilen şahıslar sizin partinizin mensubu değil mi?

Haklarındaki iddialar, ortaya konulan belgeler sizi hiç mi rahatsız etmiyor?

Sonunda suçlu oldukları ispat edilirse bu büyük göçüğün altından nasıl çıkacaksınız?

Her iddiaya siyasî bir kanat takarak milletin üzerinde Demokles’in kılıcı gibi sallandırmanız parti kurumsal kimliğinizi, ülkenin iç barışını, hukuka olan güveni ve en önemlisi örgütünüzün asırlık yapısını yaralamayacak mı?

***

Özgür Özel’in ‘talk show’ programcısı edasıyla meydanlarda attığı naranın CHP’nin gerçek sahiplerini de rahatsız ettiğini düşünüyorum.

Genetiğinde sürekli şikâyet ve gammazlama olan CHP’nin bu histerisinin İstanbul’da düzenlenen Sosyalist Enternasyonal Toplantısı’nda yeniden depreştiği görüldü. Parti programında ‘sosyalizm’in ‘s’si kalmamış, kuruluş umdelerinden tamamen uzaklaşmış bu amorf yapının, Avrupalı misafirlerine sürekli mızmızlanması utanç verici!

Ülkesini “Dünyaya rezil edeceği” tehdidinde bulunan bir parti genel başkanının, hızını alamayıp iktidar olunca “Türkiye’yi hızla AB’ye sokacağız” diyerek bir çelişki dağı haline gelmiş olması!..

Basit algoritmalarla, göstergelerle hem kendisini hem de başında olduğu kurumu dibe çeken bir lider olduğunun ispatı…

Haklarında tüyleri diken diken eden iddialar bulunan tutuklulara ‘kefil’ olduğunu söyleyecek kadar gözünü karartmış bir lider!

***

Şimdi bütün bu söylediklerimiz konusunda yanılmış olabileceğimizi düşünerek…

Yani Ekrem İmamoğlu ve ekürilerinin bir siyasî darbeye kurban edildiklerini…

Erdoğan’ın yeniden cumhurbaşkanı adayı olmasının önünü açmak adına giderek yükselen bir grafikle Türkiye partisi olmayı başarmış (?) CHP’nin önünü kesmek için bu operasyonların uydurulduğunu…

Sonuçta hukukî bir zafer kazanılarak bu iklimin tam tersine döneceği ihtimali ile konuşursak dahi…

Bütün bu kepazeliğin…

Bu siyasî rezilliğin…

Bu kifayetsiz ihtirasın…

Bu gerçeklerden kopuk romantizmin…

Bu yenidünyayı anlamak, algılamak ve ona göre vaziyet alma aymazlığının…

Bu hırsıza ‘hırsız’ diyememe ikliminin…

Bu devleti adam yerine koymama basiretsizliğinin…

Bu ahlaksız siyaset yapma tarzının…

Giderek büyük bir deve dönüşen ve artık küresel bir güç olarak varlığını kabul ettiren bu ülkeye ve millete hiçbir yararı olmayacaktır.

Siyaset, sempati zemini üzerine inşa edilir. Bunun için en gerekli unsur liderliktir. Sempati uyandırmayan bir lider anlaşılmamaktan dolayı sadece öfkelidir. Beceriksizdir.

Adnan Menderes, Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Erdal İnönü, Turgut Özal, Necmettin Erbakan, Alparslan Türkeş, Recep Tayyip Erdoğan hatta Kemal Kılıçdaroğlu bu anlamda liderdir…

Özgür Özel, milletin bir asırdır ilk defa yaşadığı bu özgüven iklimini zedeleyecek basit siyasî manevralardan kendini kurtararak gerçek bir lider olmak için gerekli bir kimlik inşasına girişmelidir. Bunun nasıl olacağını, en azından, Fazlı Necib’in “Külhâni Edibler” kitabının şu son paragrafını okuyup anlayabilir:

“Şehzadelerin eşleri olan torunlarına, Handan ile İclâl’e bakmıyordu. Gözlerini çok sevdiği torunu Bülent’e dikti. Ona hitap ederek yavaş yavaş, kesik kesik söylüyordu:

- Daima vatanını, milletini, istiklâlini, cumhuriyeti sev… Senin asıl ismin Kenan’dır. Bülent ikinci adındır. Benim ruhum ve hislerim sende yaşasın isterim. Büyükbaban Kenan’ın gittiği yolu takip et. Vatanın, büyük Türk milletinin daima yüceleceğini, yükseleceğini göreceksin. İşte benim ruhum da bu mesut günleri gördüğü için yükseliyor.. uçuyor.. uçuyor...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

DİPNOT:

Yarın 29 Mayıs 2025…

İstanbul’un fethinin 572. yılı.

Kutlu olsun…

“Sihrinle, füsununla, gururunla, nazınla

Altın Halic’in, Marmara’n, Boğazı’nla

Endamını sarmakta ipek tüllü karanlık

Türk’ün güzel İstanbul’u mesut uyu artık…”

(Orhan Seyfi Orhon)

Özcan Ünlü / Haber7