CHP tabanı, CHP'ye gönül verenler, gerçekten takdire şayan. Koşullar ne olursa olsun CHP'yi yalnız bırakmıyorlar. Neyle karşılaşırsa karşılaşsınlar. CHP ileri gelenleri, düşün artık yakamızdan dese de bırakacak değiller.

Bu büyük sadakat hayranlık verici fakat partiyi aşırı dozdan komaya sokup duruyor. Aslında sadakat, siyasette çoğu zaman arzu edilen bir erdemdir; ancak ölçüsü kaçınca parti içi yenilenmenin, özeleştirinin ve dinamizmin önüne geçiyor. Kısacası, partiyi hem ayakta tutan hem de dinamizmini kısır döngüye sürükleyen bir doğası var.

Bu kör sadakatin getirdiği konfor alanı, iktidar hayalini CHP'ye sahip olmanın mutluluğu ile sınırlandırıyor. Kendi tabanınca, yeterince “silkelenmediği” için CHP yönetimi, ne öz eleştiriye yanaşıyor ne başarısızlığın sorumluluğunu üstlenmeye, ne de yanlışlardan ders almaya.

CHP tabanı, önüne kurulan sirk dikkatini dağıtmasa, çoğu şeyi fark edecek aslında. Farkındalığa en yakın kesim, gençler. Daha sorgulayıcılar, daha az sabırlılar ve daha hızlı dönüşüm talep ediyorlar. Onların heyecanı; daha ne kadar sirk politikalarıyla idare edilebilir? Parti yönetimi, onların heyecanından, suyunu çıkarırcasına yararlanmayı seviyor. Peki karşılığında? Sürekli “yarım kalmış bir iktidar masalı" sunuyor. Bir süre sonra belli başlı ‘tarihî’ imgeler bile bu heyecanı geçiştirmeye yetmeyecek.

Taban love-story ile meşgul oldukça, CHP'de iktidar olmaktan çok, konforlu alanı elde tutmak için güç ve güç ilişkileri belirleyici olmaya devam edecek gibi görünüyor.

- Yıllardır iktidara geldik, geliyoruz, geleceğiz diye oyalandıklarını,

- Daha çok kupa, takvim, ajanda, çeşitli kitaplar ve Atatürk serilerinin satılabileceği hazır bir tüketici kitlesi olarak görüldüklerini,

- Sokağa hapsedildiklerini, (Atatürkçülük üzerinden) parti yönetiminin konumunu güçlendirmek adına gönüllü lejyonerler misali sahaya sürüldüklerini görünce, insan, CHP yönetiminin gözünde hiç mi değeri yok bu tabanın diye sorma ihtiyacı hissediyor.

Partiyle duygusal bağı olan insanlar, katkıları değer görmeyen “görev insanları” konumunda. Varlıklarını belli ürünlerin, belli yayınların hedef kitlesi olarak sürdürebiliyorlar. Bir çeşit ‘parti-merkezli pazarlama ekosistemi’ gibi düşünün.

Gündelik siyaset yanında bir de parti tabanında ideolojik karmaşaya yol açan boyutlara bakalım. Geçmişten gelen Batı medeniyeti, Batı bilimi, Batı kamuoyu; İngiliz, Fransız, Alman, İtalyan dehası, hamiyeti, adaleti, terakkiyâtı (gelişmişliği) gibi nakaratlar... Erken Cumhuriyet döneminden sonra bilhassa gençleri ve gençliği kendi tarihi, kökleri, inancı, kültürü ve gelenekleriyle dövüştürmeye güdümlenmiş afyonvari idol kişiliklerin yükselişi... Partinin net bir ideolojik omurgaya oturamaması vesaire vesaire... Değişim elbette şart; ancak ideolojik tutarlılık olmadan yapılan her hamle, samimiyet krizine neden oluyor. Biz de kendimizi, mütemadiyen (bilerek veya bilmeyerek) dış saldırı ve yıkımı kolaylaştırmaya hizmet eden iç gelişmelerin korkunç ortamında buluyoruz.

CHP, ‘zamanın ruhuna’ ayak uydurmak için veya pragmatik nedenlerle, ideolojik pozisyonunu oradan oraya taşımaya devam ediyor. Ama bu değişimler, toplumla bütünleşmeyi istenen ölçüde sağlamaktan hâlâ uzakta. CHP'nin kuruluş sürecindeki gazete haberleri, köşe yazıları, büyük bir heyecanla, Halk Fırkası'nın şu veya bu zümrenin malı olmadığını, bütün milletin dâhil olduğu bir camia olduğunu söylüyordu. O günden bu güne CHP'ye dâhil olamayan tek şey millet oldu. CHP tabanı, özellikle de gençler, yönetimden sadece güçlü semboller ve hikâyeler değil, ciddi bir özeleştiri kültürü ve sahici bir vizyon talep ettiğinde, belki de bu platonik aşk nihayet “karşılıklı bir siyasal birlikteliğe” evrilebilir.

Prof. Dr. Hakan Aydın / Haber 7