Sevgili Peygamberimizi -aleyhisselâm- medh-ü senâ; gâyesiyle kaleme alınmış şiirlere "Naat-şerîf, hayatlarını anlatan eserlere "Siyer-i Nebî", görünüşlerini tasvir eden hat levhalarına da "Hilye-i Şerîf" denir.

Muhammed aleyhisselâmı ilk öven, bizatihi yüce Allah’tır. Enbiya Suresi 107. Ayetinde "vemâ erselnake illa rahmeten li’l âlemîn/ve seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik" buyurulmaktadır. Peygamberimiz daha başka âyet-i kerimelerde de övülüyor. Bir hadîs-i kudsîde de şöyle haber variliyor: "Levlake levlak lema halaktü’l eflak/eğer; sen olmasaydın, âlemleri yaratmazdım!" Bunların benzerleri de vardır…

Şairler, müellifler, hattatlar… 15 asırdır Sevgili Peygamberimizi anlatma, övme şerefine kavuşma dileğiyle eser vermede sanki birbirleriyle yarışa gelmekteler. Beşer olarak ilk yüksek medh ü sena, müşriklerden Mîrâc haberini aldığında "O, diyorsa doğrudur!" hükmünü veren Hazreti Ebu Bekr’dir.

Düşmanın kuvve-i mâneviyesini sarsmak için şiir söylemesi, Peygamber tarafından teşvik edilen, Hasan bin Sâbid, Ka’ab bin Malik, Ka’ab bin Züheyr, Abdullah bin Revaha… gibi şair sahabiler, sadece kılıçlarıyla değil, kalemleriyle de hizmet etmişlerdi.

Sonraki çağlarda da Peygamberimiz için çok değerli şiirler yazan şairler geldi. İmam-ı Busayrî’nin Naat-ı Şerîfinin ismi "Kaside-i Bürde/Hırka Kasidesidir."

Kaside-i Bürde’nin bir hikâyesi var:

Zikrolunan şair, felç geçirir. Ne var ki bir çâre bulunamaz. Bir akşam bir kaside kaleme alır. Şiirinde Sevgili Peygamberimize sığınmaktadır. O gece rüyasında Allah’ın Resulü teşrif buyururlar. Mübarek elleriyle İmam-ı Busayrî’nin vücudunun felçli kısmını ovar ve sırtlarındaki hırkayı da çıkarıp üstüne örterler. Hasta, uyandığında felçten eser kalmadığı gibi hırka da üstündedir…

O Hırka’yı 509 senedir Topkapı Saray-ı Hümâyunu Emânet-i Mukaddese Dairesi’nde muhafaza ediyoruz.

Hırka-i Şerif Câmii’ndeki Peygamber Hırkası ise Veysel Karanî Hazretlerinden torunlarına intikal ederek İstanbul’a gelmiştir.

Şu hâlde gerçek şu ki:

Dar’ül Hilafe, Mekke-i Mükerreme ve Medine-i Münevvere’nin âdeta bir parçasıdır. Zira kudsî emânetler İstanbul’dadır. Hicret üzerine Peygamberimizi evinde ağırlama devletine nâil olan Halid bin Zeyd Ebu Eyyub el Ensarî, şehrimizde metfundur. Bu sebepledir ki Devr-i Osmanlı’da Üsküdar tarafına "Harem" denerek Mekke ve Medine Haremlerinden sayıldığı gibi Edirnekapı’dan Eyübsultan’a kadar uzayan bölge de aynı telakkiyle gayrimüslim girişine kapalıydı.

Asr-ı Saadetten günümüze kadar İslam dünyasında ve bilhassa biz Türklerde Padişah dahil Naat-ı şerîf yazan çok sayıda şâir çıkmıştır. III. Selim Han’ın "Selimî" mahlasıyla kaleme aldığı naatı-ı şerîften mısralar, Mescid-i Nebi sütunlarına yazılmıştır… Süleyman Çelebi’nin Mevlid-i Nebîsi, Yusuf Nabi’nin kasidesi, Fuzuli’nin Su Kasidesi… gibi yüzlerce aşk mahsulü, göz nuru, kalem teri, gül kokulu şiirimiz vardır.

Şair Nabî’nin naatının da bir hikâyesi var:

Urfalı Yusuf Nabi, 1678 senesinde bir kısım devlet ricaliyle birlikte hacca gitmektedirler. Meşakkatli yolculuktan dolayı herkes yorulmuştur. Medine-i Münevvere’ye varmadan mola verilir. İstirahat sırasında bir durum, şairin canını sıkar. Bir Paşa, sırtını bir ağaca dayamışken ayaklarını uzatmış uyumaktadır. Muhakkak ki Medine istikametine ayak uzattığını fark etmemiştir ama Nabi, rahatsız olur. O esnada kalbine gelen ilhamı kâğıda döker:

Sakın terk-i edebden kuy-ı Mahbub-ı Hudadır bu!/Nazargâh-ı ilâhidir, Makam-ı Mustafa’dır bu!

Böylece başlayan şiiri tamamlayınca kâğıdı katlayıp cebine koyar. Kafile, sabah namazı esnasında Medine’ye giriş yapar ki Nabi, minareden işittiği sesle sanki çarpılır. Dün akşam yazdığı ve kimseyle paylaşmadığı şiiri, minarede okunmaktadır. Müezzini bulur ve işin içyüzünü öğrenir. Resulullah, müezzinin rüyasına girerek Naat-ı şerifi ona öğretmiş ve Nabi’nin kendi şiiriyle karşılanmasını emir buyurmuşlardır…

Bizi asırlarca bu edeb ve bu aşk ayakta tuttu!..

Bugün de Müslümanlar, evlerinde veya başka bir yerde kıbleye karşı ayak uzatmazlar. Helalar kıbleye karşı yapılmaz. "Edeb yâhu!" ihtarı, hayatlarının bir tarafında vardır…

Osman Gazi’yi misafir olduğu odada Kur’ân-ı kerîm bulunduğu için pürdikkat kılan, işte bu edeb ve aşk mirasıdır. O hürmet, Cihan Devleti olma izzetine yol açtı. Biz Müslüman Türkler, Karahanlı, Büyük Selçuklu, Türkiye Selçuklu ve bilhassa Devlet-i Âli Osman’ı bu edeb ve aşkla kurduk.

Türkiye Yüzyılı’na girmiş olmamız, büyük merhale katetmektir fakat yetmez. Bir önceki asır, a’dan z’ye sorgulanmalıdır. Önceki asrın hamaset ve husumetten âri olarak muhasebeye tâbi tutulması zarurettir. Şu soru bugün can yakıcı gündemdir:

-20'nci asırda hangi vahim gafletler yaşandı, büyük hatalar işlendi ve ağır yanlışlar yapıldı ki bu toprakların mensubu, bu devletin vatandaşı olan bazı kimseler, uğruna şiirler yazılan, kitaplar yazılan, hatlar yazılan, seferlere çıkılan, seve seve can verilen Şanlı Peygamberimizi karikatürle rahatsız etme gibi bir zillet ve edepsizlik çukuruna yuvarlandılar?

Suç, yalnızca onların değil!

Hak din İslamiyet yerine, izm’e dayalı bâtıl beşerî din ikameye kalkışılması, bir asır sonra ortaya bu mânevî çöküntünün çıkmasına sebep olmuştur.

Hâdise, polisiye değil, ilim, eğitim, siyâset ve hukukla alakalıdır. Devletin 1 numaralı işi, bu çöküntünün, bu çürümüşlüğün üstüne gitmektir.

Rahim Er / Türkiye Gazetesi