Suriye’de muhalefetin Baas rejimini temelinden sarsmasıyla birlikte zaten berrak olmayan kafalar iyice karıştı. Aslında Suriye’yi 1963’ten beri otoriter bir şekilde yöneten Baas Partisi’ni pek seven yok. Benzer bir şekilde, “reformcu oğul lider” imajı son günlerde tarihe karışan Başar Esad’ın da çekip gitmesiyle 1970’ten beri süren Esad hanedanının sona ermesine de çok fazla itiraz eden çıkmaz. Fakat Baas ve Esad’dan sonra neyin geleceğinin belirsiz olması ciddi kaygılara yol açıyor. Bir de tabii Suriye’de yaşanan ve yaşanacak her türlü kaostan en fazla İsrail devletinin istifade edecek olması, normal şartlarda Suriye muhalefetine arka çıkması beklenen pek çok kişi, çevre ve odağı tereddüte sevk ediyor.

Başlıktaki “Suriye mi, İsrail mi?” sorusunu daha sık duyacağa benzeriz. Tıpkı 1. Körfez Savaşı öncesi “Baba Bush mu, Saddam mı?”, Afganistan operasyonu sırasında “Batı mı, El Kaide ve Taliban mı?”, Irak işgali sırasında “Oğul Bush mu, Saddam mı?” sorularını duyduğumuz gibi.

Geçmişteki sorular yanlıştı, çünkü bize kötüler arasından “en az kötü”yü seçmemiz dayatılıyordu.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Ruşen Çakır - Vatan)