Yine de hatıralarımda yer alan Ortaköy "iki gencin yüzlerine yediği tükürükten" ibarettir. Babam izin vermezdi sahile inmeme ve acaba nasıl bir yer diye hep merak ederdim haliyle.
Gece vukaatları çok olurdu. Polis sirenleri, yerde patlayan şişe sesleri, sarhoş naraları, bağırmaları çağırmaları kavgaları derken ikibinli yıllara erişiverdi Ortaköy...
Lise son sınıftaydım. Kızlarla sözleşip ara tatilde bir cuma gunü öğlen sahilde çay içecektik. Çocukluğumdan beri merak ettigim bu yerde vakit geçirmek için nasıl izin alacaktım ki? Söylemese miydim acaba? Evet evet... Geçiyorduk uğradık yapmak en masumuydu yalanın...
Dershaneden çıktık. Beşiktaş'tan Ortaköy'e yürümeye başladık . Sahilin ordan, hamamın karşısından sağa saptık mı oldu bu iş (!)
Günlerden Cuma...
Oturduk... Çay söyledik... Etraf amma kalabalıktı. İnsan trafiği ne kadar da çoktu. Öğlen vaktine denk gelmiştik ve tüm kuvvetiyle müezzin namaza çağrıda bulunuyordu. Ne güzel icra edilen bir ezandı ve ne kadar afiyetli dinleniyordu.
Cemaat parmakla sayılacak kadar azdı. Dikkatimi çeken en mühim şey ise caminin hemen önündeki banklarda oturan gençlerin içtiği bira şişelerini itina ile ardarda dizmeleri olmuştu.
Namaz sonrası camiden çıkan imamın veryansınına yakalanan bu gençler belli ki mimliydi. Hoca efendi dayanamayıp " tüü yazıklar olsun size" deyiverdi. Sonra döndü arkasını gitti.
Şüphesiz hoca efendi çok haklıydı. Hem ibadetini yapmayacaksın hem de ibadet edenleri yani namaz kılanları elinde bira şişeleri ile karşılayacaksın.
İzlediğimiz bu olayı içselleştirenler olmuş muydu acaba? Ben şahsen çok etkilenmiştim.
Babamdan sakladığım bu macera elbette babamın haberi olarak bitti. Tanıdıklardan biri çoktan babama haber salmıştı. Anlamıştım aslında neden o sahilin bana yasak olduğunu... Haklıydı babam, babam haklıydı... Orda gördüğüm gençlik çok farklıydı.
Veryansın ile aklımda kalan imam, camiisinin mukaddesatını muhafaza etmekten başka birşey yapmıyordu aslında... Allah'ın evine girenlerin gördüğü manzaranın martıların üzerinde uçtuğu denizden ibaret olmasını istemesi gayet doğaldı.
Neden mi anlatıyorum tüm bunları? Geçtiğimiz hafta Edirne Selimiye Camiin'de çekimler yaptık. Sahur sonrası sabah namazını burada kılmak isteyen birkaç arkadaşım camidee az kaldı rehin kalacaktı. Camiinin imamı caminin kapısına kilit vurunca iki rekatta Allah rızası için kılalım diyen arkadaşlarım acaba içerde kalır mıyız telaşı ile namazlarına vesvese dahil etmişler.
İmamın peşinde "biz buradayız" diye koşuştururken bir de azar işitmişler. "Burası turistik yer değil" diyen imamdan ziyarete gelen birkaç hanım da nasibini almış.
Olayı anlatan arkadaşım diyor ki;
"Ayakkabımı almak için tüm camiyi dışardan dolaştım. Açmadı kapıyı..."
Şaşırdım kaldım... Koskoca Selimiye Camii'nde olacak şey mi bu diye düşündüm ama içerlemedim değil. O hanımlardan biri ben olsaydım ne yapardım diye düşündüm.
"Hoca Efendi; burası senin değil Allah'ın evi " der miydim acaba?
İmam manzaraları bunlar... Ha birde çocukları azarlayan "ses çıkartmayın diyenler" var...
- Hanim hanim çocuğuna sahip çık burası camii...
Bırakın çocukların camii avlularında hatıraları olsun ve bırakın o çocuklar o güzel kokuyla hasrolsun. Adı üstünde "çocuk".
Korkutmayın. Kaçırmayın. Azarlamayın.
Sadece çocukları değil, kimseleri azarlamayın...
Biliyorum sizin de bir sürü derdiniz sıkıntınız var ama sorumluluğunuz çok büyük...
Dağın taşın üzerinde durduğu duaların okunduğu Allah'ın evleri hepimiz için. Cahilinden alimine herkes için...
İşte böyle değerli okurlar. Buyrun son söz sizde.

Serdem Coşkun - Haber 7

serdemcoskun@gmail.com