Hâlen İstanbul’dayım. Evvelki gün bir şey sormak için telefonla aradığım Alman meslekdaşlardan biri benim sözümü kesercesine sordu:

“Kürdler ne istiyor?”

Zor bir sual. Hem sâhiden cevab arayanlar için bunaltıcı bir yanı da var. Bir kere Kürdler mütecânis (homojen) bir kitle değiller. Öyle sanıyorum ki aralarında bağımsız bir devlet isteyenlerden hiç bir şey istemeyenlere, yâni hallerinden memnûn olanlara kadar bir dizi grup var. Görünüşe nazaran Türkiye Cumhûriyeti çerçevesinde kalarak statülerinin iyileştirilmesini isteyenler çoğunlukda. Son beş altı yıldır bu alanda atılan adımlar ise azımsanacak gibi değil. Bir önceki yazımda geriye kala kala sâdece anadilde eğitim meselesinin kaldığı görüşünü dile getirmiş ve bunun da pratikde nasıl yapılabileceğine dâir tekliflerde bulunmuşdum. Hatırlatma bâbında: Tamâmen Kürdce eğitimin Kürd çocukları için ileride meslekî bakımlardan ağır sonuçlar doğuracağına ve onun için Türk okularında ihtiyâca göre Kürdce dil kursları açılmasının daha yararlı olduğunu yazmışdım. Çünki Türkiye’de Türkçe okuyup yazamayan bir gencin doğru dürüst meslek edinmesi bence imkânsızdır. Muhtelif okuyucularım bu konuyu değişik ülkelerin farklı biçimlerde çözümlediğini yazdılar. Meselâ Âzerbaycan’da sırf Türkiye Türkçesi ile eğitim veren okullar rağbet görmüyormuş. Âzerî Türkçesiyle eğitim verip ek kurslar olarak Türkiye Türkçesini öğreten okullar revaçdaymış. Kanada’da ise Eskimo ve Kızılderililer, isterlerse kendi lehçelerini kendi imkânlarıyla öğretiyorlarmış.

(Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz)

Yağmur Atsız - Star