Hiç unutmuyorum tarih 21 Mart 2000'di. Yurt Haber Ajansı'nda editörlük yaptığım günlerdeydi ve o zaman stadlara bilet rezervasyon hakkımız vardı. Sekreterimiz Meltem'e bana pazar günkü maç için rezervasyon yaptırmasını istedim. Mahçup bir eda ile "Gitmeseniz Yaşar bey!" dedi. Mahçuptu ve yüzü kızarıyordu bunu söylerken. Sanırım o zamanlar daha 16-17'sindeydi kızcağız... Light bir Fenerbahçeliydi o yüzden Fenerbahçe'nin Galatasaray karşısında ne mucizeler sergilediğini sanırım layıkıyla bilmiyordu.

Ama ona da hak vermek lazımdı. Ortalık pazar günü Ali Sami Yen'e asılacak potaya kaç top gireceği yorumları yapanlardan geçilmiyordu. İşin kötüsü genel müdür de fanatik bir Galatasaraylı olarak yıllardır içinde biriken intikam alma ve hayatının en keyifli maçını seyretme hayalleriyle kasım kasım kasılıyordu... Kızcağız doğal olarak o ortamdan olumlu etkilenemezdi.

"Merak etme sen Meltem" dedim. Biz bu şımarık aslanları tarihte çok terbiye ettik, bu şartlarda çıktığımız hiç bir maçı kaybetmedik. Bunu da kaybetmeyeceğiz inşallah!" diye ona moral verdim.

Pek ikna olmamıştı sanırım, titrek bir sesle "Yine de siz bilirsiniz" dedi ve rezervasyonu yaptırdı.

27 Mart Pazartesi günü işe geldiğimde Meltem'in yüzünde güller açıyordu. "Nasıl bildiniz Yaşar bey valla tebrik ederim" diyordu. Pişkin pişkin gülerek bir A-4 kağıt aldım ve üzerine FB'nin ÖLÜSÜ: 1 - GS: 0 yazarak arkamdaki duvara astım... "Bu maçı Fener kazandı demek büyük haksızlık olur Meltem" dedim.

26 Mart Pazar günü Jhonson'un topu ağlara gönderdiği 83. dakikada gördüğüm kadar utançtan kıpkırmızı kesilen Galatasaraylı yüzünü bir daha bir arada görmedim. Çünkü ondan sonraki her galibiyetimizde işi pişkinliğe vurmaktan başka çareleri olmadıklarını biliyorlardı...

40 yaşını aşan her Fenerbahçeli  taraftar gibi ben de Fenerbahçe'yi tutmuş olmanın bütün güzelliklerini yaşadım: Avrupa kupası hariç tüm kupaları kaldırma mutluluğunu, seri şampiyonlukları, 3'dan 4-3'leri 2-0'dan 3-2'leri 4-1'den 4-4'leri görme sevincini yaşayan biri olarak  Fenerbahçeye çok şey borçluyuz.. Özellikle de 6-0'lık 6 Kasım zaferinden dolayı ne kadar övünsek haklıydık yani... 

Tabi bir sürü hezimet ve rezillik de yaşamadık değil laf aramızda. Öyle ki bir gazeteye "milyarlık eşekler" manşeti  attıracak kadar süründüğümüz yıllar bile oldu..  Her şampiyonluktan sonra 3-4 sene hezimet yaşamak bizler için vakayı adiyedendi.  Hatta minibüslerde 'arkayı Fenerleyelim abiler" dönemi vardır ki hiç hatırlatmayın. Ordu'sundan Eskişehir'ine kadar bize 4 atıyordu o sene...

Ama ne kadar kötü olursak olalım, ne kadar rezil olursak olalım bir tesellimiz vardı. Ezeli rakibimiz GS'yi havada karada yenmek.  Galatasaray tarih boyu en iyi kadrosu ile en kötü kadromuzu bile yenememe utancçı ve ezikliği içinde çıkardı bizim maçlara. Hatta öyle bir psikolojiye girdiler ki bir ara sahaya 11 sarı lacivert forma koysak onlarla oynasalar maçlar 0-0 biter hale gelmişti..

Sonra biraz dengeyi yakalar gibi oldular. Hatta bir kupa maçında bizi 5-1 yenmeyi bile başardılar ama Fenerbahçe Galatasaray rekabetlerinin son on yıllardaki ezici galibi kesinlikle bizdik...

Ama şimdi tüm Türkiye, hatta derbinin şanlı mazisini bilen tüm dünya 9 Kasım Pazar günkü maça hazırlanıyor ve ben ömrüm boyunca ilk kez bir Galatasaray maçını korkarak bekliyor olmanın utancını yaşıyorum. Hiç umudum yok çünkü eskiden güvendiğim Fenerbahçe Ruhunu çarşamba günü İngiltere'de göremedim. Tamam neticede İngiltere deplasmanında 0-0'lık skorla bir puan aldık az başarı değil. Ama bu sadece kağıt üzerinde bir başarı. İtiraf edelim ki  çok rezil bir oyun ortaya koyduk ve alınan puan sadece bize Allah'ın bir lûtfu idi.

Aynı lûtfu Allah bize pazar günü de gösterir mi bilmem ama maç Şükrü Saracoğlu'nda oynanacağı halde bu maçla ilgili hiç bir iddia ortaya koyamıyorum... İnşallah ben ihtiyaladığım ve heyecanımı kaybettiğim için böyledir ve yittiğini sandığım Fenerbahçe ruhu hâlâ yaşıyordur...  Ama ben şimdiden kendimi bir 9 Kasım felaketine hazırlıyorum. Hatta 10 Kasım'da gözümdeki yaşların Fenerbahçe için olmadığını dahi iddia edebilirim... Ama ya sonra...

İşin kötüsü karşımıza çıkacak olan Galatasaray da eski şımarık ve mağrur takım değil. Onların hali aslında bizden daha acı ama en azından yüreklerini ortaya koyarak Avrupa'da takım ruhu nedir gösterdiler.  Korkumun büyüklüğü biraz da bundan..

Kim ne derse desin bu sefer fena halde korkuyorum abiler... Umarım korktuğum başıma gelmez ve Allah yine 'mağrur burjuva takımı' Galatasay'ın değil de 'mazlum vatandaş takımı' Fenerbahçe'nin yanında olur da ben 9 Kasım felaketinin değil, Fenerbahçe ruhuna olan inancı yitirmiş olmanın utancını yaşarım...

****

Not: İ.Ü. Rektörü Sayın Mesut Parlak, dünkü yazımdan dolayı arayarak, "Çok büyük utanç duyuyorum. Bir Anadolu çocuğu olarak örf ve anenelerimize yakışmayan bu duruma nasıl düştüğüme ben de şaşıyorum. Ama sayenizde hatamın büyüklüğünü anladım. Yazınız için teşekkür ederim" diyerek bir jest sergiledi..  Yaptığımız konuşmanın şimdilik bu kısmını sizlerle paylaşma ihtiyacını duydum. Bilgilerinize sunarım..

Yaşar İliksiz - Haber 7

yasar.iliksiz@haber7.com