Osmanlı’nın sözü senetti ve bunu herkes bilirdi.

İlk “Sefir-i Kebir”imiz (Büyükelçi) Yirmisekiz Mehmed Çelebi 1720’de Sultan III. Ahmed döneminde Paris’e gitti. 

İkincisi Es-seyyid Ali Efendi 1797’de yine Paris’e gitti. Osmanlı’nın tenezzül buyurup bir devlete temsilci göndermesi o ülke için büyük şeref sayılıyordu. Avrupa çalkalanmıştı. Paris sosyetesine “Türk modası” hâkim olmuş, cübbe giyip sarık sarmışlardı. Dahası var: Ramazanda bizimkilerin topluca teravih kıldıkları duyulmuş, Parisli kadınlar teravih namazına katılmak için, “Sefir-i Kebir”imize ricacı göndermişlerdi.

Bunun dışında Çarlık Rusyasıyla münasebetlerimiz resmi olarak 1497’de başladı. Kimi savaş, kimi barış, kimi ittifak, kimi ihtilaf, kimi de ticaretle devam etti.

Osmanlı Başkenti’nde sürekli bir “Sefir-i Kebir” bulundurma hakkını Rusya, “İstanbul Antlaşması”yla(1700)kazandı. 1711’de de meşhur Prut Savaşı patladı.

İlginçtir, ama bu savaşa yine bir Avrupalı kralı kurtarmak için girdik. İsveç Kralı Demirbaş Şarl, Poltava Savaşı’nda Rus Çarı I. Petro’ya (bizim tarihlere göre “deli”, Rus tarihine göre “büyük”) yenilmiş ve Osmanlı topraklarına sığınarak zar-zor canını kurtarmıştı. Sultan III. Ahmed’e birmektup yazdı. Rusya’ya karşı kendisini korumasını rica etti. 

Sultan III. Ahmed, hem Demirbaş Şarl’ı kurtarmak, hem de Petro’nun “Büyük Rusya” hayalini yıkmak üzere Rusya’ya savaş açtı. Baltacı Mehmed Paşa, Serdâr-ı Ekrem (Başkomutan) tayin edildi. 

Osmanlı ordusu, Prut Nehri kıyısında, Mareşal Şermetiyef komutasındaki Rus ordusuyla karşılaştı. Baltacı Mehmed Paşa, son derece usta bir manevra ile Rus ordusunu dört yandan kuşatmayı başardı. Osmanlı topçusunun yoğun ateşi altında büyük zayiat verdiler. Bombardıman ve hücum günlerce sürdü. 

Dayanamayacağını anlayan Mareşal Şeremitiyev, arka arkaya iki mektup göndererek barış istedi. Savaş uzadıkça yeniçerilerde bıkkınlık alâmetleri görülmeye başlamıştı. Baltacı Mehmed Paşa, “Savaş Şûrası”nı topladı. Kırım Hanı hariç, komutanların çoğu barış teklifinin kabulünde birleştiler. Akabinde “Prut Antlaşması” imzalandı (22 Temmuz 1711).

Gelelim Katerina hikâyesine… 

1. Prut Savaşı’nı en ince ayrıntılarıyla anlatan iki tarafa ait ruznâmelerden (günlük) hiç biri Katerina ile Baltacı’nın buluşmalarından bahsetmiyor.

2. Sultan III. Ahmed devrini dört ciltte tüm teferruatıyla nakleden tarihçi Raşit de böyle bir olaya yer vermiyor…

3. Sadece Başkomutan’ın (Baltacı’nın) kararıyla barış olmaz; bu kararı vezirlerden, komutanlardan ve diplomatik heyetten oluşan harp divanı verebilir. 

4. Baltacı’nın, Katerina’ya, yahut altınlarına tamah etmesine esasen gerek de yoktur; zira savaş kazanılınca Katerina nasılsa esir alınacak, tüm altınları ile mücevherleri de ganimet olarak ele geçecektir…

5. Baltacı, rüşvet almak istese alır, kuşatmayı ise kaldırmazdı. Böyle bir durumda Çar Petro, yahut eşi Katerina hangi dünya mahkemesine başvuracaktı?

6. Zaten Çar Petro ile karısı savaş meydanına hiç gitmediler. Petro, Mareşal Şermetiyef aracılığıyla savaşı uzaktan yönetti…

Yani, Rus Çariçesi Katerina ile Baltacı Mehmed Paşa’nın buluşmaları, tamamen hayal mahsulüdür. Dönemin hiçbir Türk ve Avrupa kaynağında, böyle bir iddia mevcut değildir. Prut Seferi’nden hemen sonra Baltacı’yı sadaretten (sadrazamlıktan) düşürmek için çalışan İstanbul’daki rakipleri dahi böyle bir iddiada bulunmamışlardır…

Bu tür iftiralar, onları kendileri gibi zanneden ucuz piyasa romancılarının kaleminden çıkmış, maalesef “bizden” bazı isimler tarafından da benimsenmiştir.

Rusya ile yakınlaştığımız şu günlerde, tarihi olayları bilmekte fayda var sanırım.