Sonradan Genel Başkan Yardımcısı yaptığınız, dönemin İstanbul İl Başkanı Sayın Gürsel Tekin "Çarşaf Açılımının" mimari olarak olayı plânlamış, dönemin Genel Başkanı Sayın Deniz Baykal da "açılım öncüsü" çarşaflılara rozet takmıştı. Bunu da "değişim" olarak açıklamıştı.

Ama sonra CHP'de hiçbir şeyin değişmediği görüldü. "Çarşaf Açılımı" da rafa kalktı. Unutulmaya terk edildi.

Şimdi aynı yaklaşımı Sayın Kılıçdaroğlu gösteriyor. Gerekçesi yine "değişim"... Ama korkarım CHP'de yine bir şey değişmeyecek: Baş bir tarafa, gövde bir tarafa gidiyor... CHP'nin tabanını teşkil eden kökten laikçiler, halkın kıblesiyle CHP'nin barışmasına izin vermiyor.

Aslında Baykal da haklıydı bu konuda, Kılıçdaroğlu da haklı: "Laiklik" nutukları eşliğinde gelinebilecek son noktaya gelip dayandıklarını ikisi de gördü. Parti yüzde 20-25 oy oranına tıkandı. Bunu aşamamak iktidar olamamak demektir. Tek çare, halkın büyük çoğunluğunu teşkil eden dindarlara partiyi açmak...

"Çarşaf Açılımı" bunun ilk adımıydı. Olmadı, çünkü geçmişinden gelen tortular CHP'nin değişen şartlara göre kendini yenilemesine engel: "Çarşaf Açılımı" da zaten bu yüzden tökezlemişti.

"Kılıçdaroğlu Açılımı" dahi tökezlemeye mahkum. Bu bir kehanet değil, parti gerçeği... Çünkü CHP, Kemalist ideolojiyi dinin karşısına koymuş ve İslâmiyeti kendi kontrolüne almak için kitleleri zorlamıştır...

Geçmişinde böyle bir arızası olan partinin din ve dindarlarla uzlaşması zordur.

Mümkün müdür? Evet... Ama geçmişiyle samimiane hesaplaştıktan sonra. Aksi takdirde inandırıcı olamaz. Yani CHP, önce milletin dini-diyanetiyle uğraştığı dönemin hesabını vermelidir.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Yavuz Bahadıroğlu - Yeni Akit