Terörün bitmesinden endişelenmek!..

Kan ve gözyaşının, ocaklara düşen kor ateşlerin dinme olasılığından bile paniğe kapılmak!..
Herhalde bu sadece Türkiye’ye özgü bir durum olsa gerek.

Terörün bitirilmesi çabalarına karşın, “terörden arındırılacak dağlara çıkma” tehdidini savurmak!..

Üstelik bunların, muhalefette yer alan bir partinin resmi ağızlarınca deklare edilmesi…

Bütün bu hezeyanlar, ülke olarak, çeyrek asrı bulan terör belasının müsebbiplerini, bugüne kadar yanlış adreslerde aradığımızın açıklaması sanki.

Tabii ki siyasette, iktidar ve muhalefetin siyasal söylemlere dayalı atışma ve çatışmasına karşı değilim.

Böyle bir sürecin, politik temellerde, ülke yararına işletilmesinin, çok sesliliğin yönetime dahil olması gibi bir sonuç vereceğine olan inancım da tam.

Ancak, birilerinin bu siyasal atışma ve çatışma sürecini, toplumu kamplara bölecek, ayrıştıracak ve çatıştıracak; nihaî hedefte de bölecek niteliğe sokmasına, sessiz kalınmamalı diye düşünüyorum.

Hele bu örtülü çabaların altında, 1980’e kadar yaşanan anarşi ortamını yaratmada kullanılan piyon unsurların kırıntılarını görünce; taşıdığım bireysel sorumluluk gereği, tarihin ihanet olarak kaydedeceği sessizliği tercih etmemi kimse beklemesin.

Eğer kendi memleketindeki Gavur Dağı’nın ötesine geçmeye bile cesaret edememiş bir Genel Başkan’ın partisine mensup milletvekili, ülkedeki kurumların ve toplumun mutabakatını arayan barış ve demokrasi girişimlerini durdurmak uğruna, bugün terörün ikametgahı olan dağlara çıkma tehdidinde bulunuyorsa, durum göründüğünden de vahim demektir.
Elbette bunu sorgulamayı görev sayarım.

Böyle bir açıklamayla, toplumda gerilmeyi ve kutuplaşmayı körükleyenlerin, terör ve onun döktüğü kan üzerindeki hesaplarını varın siz tahmin edin.

Devlet Bahçeli’yi çözümsüzlükten beslenen APO ve DTP ile aynı çizgide buluşturan, MHP’yi hücrelerine kadar Ergenekon işlemiş İşçi Partisi ile muhalefet kardeşliğine ve aynı söylemler kullanmaya iten nedenleri anlamak için tarih süzgecine göz atmak, daha elzem bir hal alıyor şimdi.

İşte o tarih süzgecine bakınca, barış ve daha fazla demokrasi adına işletilmek istenen sürecin, Hakkari, Şırnak, Batman dağlarında filizlenen kardelenlere el değebileceğimiz, Siirt’in, Mardin’in, Diyarbakır’ın sokaklarında her etnik kimlikteki Türkiyeli’nin, barış ve kardeşlik içerisinde yaşayacağı günler vaadettiğini de anlayabiliyorum.

Yoksa o kardelenleri kan kokusuyla kurutmayı siyasi ikbal sayanların, o sokaklarda terör maskesiyle; zehir ve kara para ticaretinden beslenenlerin, nasrına basılmışcasına feryat figanı başka ne anlama gelebilir ki?

Bugün kanın ve gözyaşının dinmesine, ülkenin milyarlarca dolarlık bütçesinin, ulusal refah programlarında kullanılmasını sağlayacak barış ortamının yaratılmasına karşı çıkanları, küresel çetelerden ayrı tutmak mümkün mü sizce?

Ben ayırt edici bir özellik bulamıyorum maalesef!

Üstelik tarihin, bu arayışımı engellemesine rağmen arayıp bulamıyorum.  

ASALA'YI FİNANSE EDEN ERMENİ'NİN ORTAĞI ÜLKÜCÜ KİMDİ?
yazının devamına bu linkten ulaşabilirsiniz

Zihni ÇAKIR / Cafesiyaset
Zihni_cakir@hotmail.com