Ben bu “Anadolu çocukları” arasında en çok gözleri vel fecri okuyan Ayşe Hanım Teyzemgillerden Güngör Uras’ı severim. O kâh kendi adıyla, kâh ‘Ali Rıza Kardüz’ olarak yeri geldiğinde hemen belirtir:

- Ben saf ve bâkir bir Anadolu çocuğuyum, abicim...

Bu satırları okurken, onun onları yazarkenki, kafa bulur, hınzır halini gözümün önüne getirir, gülerim.

Demokrasimizde Anadolu çocuğu olmak esastır. Anadolu çocuğu olmaz isen halin haraptır.

Daha önce yazmıştım. Yıllar önce bizim oralarda dolanan, Karadeniz kökenli, yani Anadolu çocuğu, arabasına sıkça bindiğim bir taksici, bir gün sormuştu:

- Abi nerelisun?

Aramızda şöyle bir konuşma geçti:

- İstanbulluyum...

- Anladuk da, nere İstanbullusu?...

- İstanbul İstanbullusu...

- Nasıl oliiy?...

- Şöyle oluyor ki, benim ailem 300 yıldır İstanbullu.

- Anladuuum, sen Ermenisun...

İşte Anadolu çocuğu olmadığın zaman başına gelecek olan da budur.

Mustafa Kemal Atatürk de Anadolu çocuğu olmaması yüzünden kendisine neler yapıldığını, nasıl olup da az daha TBMM dışında kalayazdığını “Nutuk”ta anlatır.

Anadolu çocuğu olmayan Mustafa Kemal’in Anadolu’da kurduğu Cumhuriyeti şimdi Anadolu çocukları kıyısından köşesinden başlayıp göbeğine gelerek kemiriyorlar.

***

Anadolu çocuğu olmanın ne anlama geldiğini hiçbir zaman tam olarak anlayabilmiş değilim.

Ama bildiğim bir şey varsa o da Anadolu çocuğu olmanın çok önemli olduğu, her kusuru erdeme çevirdiğidir.

Terbiyende noksan mı var, “Anadolu çocuğuyum” de, kurtar gitsin.

Malvarlığında şaibe mi var, salla bir “Ben Anadolu çocuğuyum”, hallolsun bitsin.

Şu günlerde seçimler yaklaştı, etrafa saçılan pislikler çoklaştı ya, Anadolu çocukluğu da çok revaçta.

Son olarak, önceki gün bana AKP’nin Dişli’sini anımsatan, CHP’nin Mehmet Sevigen’i de “Anadolu çocuğu” olduğunu ilan etti. Sevigen Anadolu çocukluğunu, AKP’lilerle kol kola şaibeli imar durumları olan plaza işine dalmasıyla ilgili olarak kendisine yöneltilen suçlamalar sırasında anımsadı ve

- Ben Gaziosmanpaşa’dan çıkma bir Anadolu çocuğuyum, deyiverdi.

Ardından da, yaptığı işin etik olmadığını kabul etti, ama “Çok etik değil de değil” diyerek istifa etmeyeceğini açıkladı.

Buradan anlayabiliriz ki, Anadolu çocuğunun etiği değişiktir. Onda etik olan ve olmayan diye bir ayrımın yerine, pek az etik olmayan, az etik olmayan, orta etik olmayan, çok etik olmayan gibi sıralamalar vardır.

***

Yaşadığımız seçim olayları göstermiştir ki, Anadolu çocukları seçimlerde seçilen ile seçen arasında raşi (rüşvet veren) - mürteşi (rüşvet alan) ilişkisi kurar. Fena bir ilişki de değildir bu. Böylelikle ileride oy alırken raşi olan, iktidara geldiğinde mürteşi olduğunda, oyu karşılığında rüşvet almış olan eski mürteşi seçmeni de onu görmezden gelir.

Anadolu çocukları, birbirleriyle dayanışma halinde olup, kendilerinden olmayanı sevmezler.

Aslında Anadolu çocukları, çok sevdikleri Anadolu’da yaşamak yerine mümkün olduğunca İstanbul’da ve başka yerlerde yaşamayı yeğlerler.

Bu yüzden de durmadan göçerler. Göçtükleri yerleri de Anadolu’ya benzetmek isterler.

İşte Anadolu çocuğunun etiği budur, estetiği ise mor badanalı, en üstünde filizleri yükselen o eşsiz mimaridir.

Aslında Gaziosmanpaşalı Anadolu çocuğu Mehmet Sevigen de, öyle bir faaliyetin içinde olup, İstanbul’a Anadolu estetiğini uygulama çabası içindeyken suçlanmış, bu suçlama son zamanlarda “temiz politikanın” simgesi olan Kılıçdaroğlu’nu rahatsız etmesine karşın, yüreği deniz kadar engin Genel Başkan Baykal’ı fazla rahatsız etmemiştir..

Bugün, burada Mehmet Sevigen’in şahsında, bütün Anadolu çocuklarına selam ediyorum:

Koçum Anadolu çocukları!...

Ali Sirmen - Cumhuriyet
asirmen@cumhuriyet.com.tr