"İnsan hakları, serbest ticaret, neoliberalizmin normları, kurallara dayalı uluslararası düzen ve özgür dünya" nın savunucusu iddiasıyla Çin'e karşı güç gösterisi yapan ABD, doğunun bu ejderhasını bir türlü istediği şekle sokup istediği noktaya getiremedi.

Obama'nın “Asya'da oyun kurma” veya “Asya Ekseni” stratejisi ise, işe yaramadı. Çin, kendi stratejik yoluna sessizce devam etti. ABD’nin Pasifik ve Çin Denizi’ndeki güç gösterileri ve baskı politikaları, soğuk savaş atmosferi estirmesine rağmen bir başarılı elde edemedi.  Bu durum ancak, Çin’in sıcak denizlere inmesini hızlandırdı.

Çin Halk Cumhuriyeti, disiplinli, büyük ve modern kara ordusuna sahip bir ülke. Hava ve deniz kuvvetleri, Amerika ile boy ölçüşebilecek bir seviyeye ulaşmasa da, küçümsenmeyecek kadar güçlü. Hedefine ulaşmak için, her türlü hazırlığı ve çalışmayı sürdürüyor. Askeri harcamaları ABD kadar olmasa da, bol sıfırlı rakamlara ulaşıyor. İşin ayrıntılarını kimse tam olarak bilmiyor.

Her durumda Çin, ABD’nin baskı ve tehditlerine, boykot ve yaptırımlarına boyun eğecek bir yapı ve anlayışa sahip değil. Gerekirse, her alanda ABD’ye meydan okuyacak ve kafa tutabilecek bir kabiliyette. Olası bir savaş durumunda, dışa bağımlı olmadan kendi kendine yetebilecek bir altyapı, güç ve teknolojik donanıma sahip.

Obama, Donald Trump ve Joe Biden yönetimlerinde, Çin’in en büyük rakip olarak tanımlanması, bir ABD devlet politikasıydı. Bu politika, başkan kim olursa olsun aynı şekilde sürdürüldü ve değişmedi.

ABD gibi siyasi kutuplaşmanın yoğun olduğu bir ülkede, Çin karşıtı politikaların farklı siyasi gruplardan destek görmesi, iki güç arasındaki uçurumu derinleştiriyor. ABD, Çin ile rekabet ederken kendini de yeniden toparlıyor. Önceleri komünizmle mücadele olarak sunulan ABD Çin rekabeti, zamanla diktatörlüğe karşı demokrasi, insan hakları ve serbest ticaret mücadelesi olarak yansıtıldı. Günümüzde ise,  jeo-ekonomik çıkarlarla bağlantılı bir mücadeleye dönüştü.

SSCB’yi yıkarak küresel denklemdeki rakiplerinden birini saf dışı bırakan ABD’nin yeni hedefi Çin. Çin ise, bu süreçlere hiçbir zaman kayıtsız kalmadı. Kendini Asya’da ve dünyada ABD’nin tek kutuplu düzenine meydan okuyacak kadar zengin, güçlü ve hazırlıklı bir aktöre dönüştürdü.

Artık ejderha uyandı. ABD’nin küresel hegemonya düzenine karşı, kendi gücünü sahneye sürmeye hazır durumda. Çin, ABD tarafından belirlenen sınırlar ve dayatmalarla yönetilen uluslararası bir ilişkiyi sürdürmeyi düşünmüyor.

Günümüzde, iki süper güç arasındaki rekabet jeopolitik olmaktan çok tekno-ekonomik ve jeostratejik bir kimlik taşıyor. Çin’in en büyük kozları arasında tedarik zincirlerindeki egemenliği, devasa pazarı, küresel üretim gücü ve devlet destekli ticaret modeli bulunuyor. ABD, bu gücü yaptırımlar ve yüksek vergi uygulamalarıyla ne zamana kadar frenleyebilir?

Küresel güç odaklarının, her zaman masada bir çözümleri vardır. Kapitalizm ve komünizm, birbirlerini dengeleyerek ve çatışarak ayakta duran emperyalist sistemlerdir. Birinin yokluğu, diğerinin de dengesini bozar. Varlıkları, birbirlerinin varlığını güçlendirir. İki vahşi sistemin çatışması, onların hayatta kalmaları için tencere kapak misali gereklidir.

Ukrayna savaşı bitirilmek üzere, şimdi de Hindistan Pakistan arasındaki savaş çanları acaba kimin için çalıyor? Çin ile Amerika’ nın çıkar kavgalarından birisi de burası olabilir mi? Savaşlarda karşıt güçlerin kendileri değil, artık vekâlet savaşçıları gündem de. Patronlar savaşı kendi ülkelerinin dışında veriyor.

Bir buçuk milyar insanının karnını doyurmaktan aciz Hindistan, bu savaşın fitili ateşleyen bir piyon olabilir.

Arif Altunbaş/ Haber 7