Sevgili Erol,

Beni bilirsin, biraz safımdır. Bir vakitler siz komünistçilik oynarken, sizin sahiden komünist olduğunuzu zannettiydim. Sahiden de işçilerin, yoksulların, ezilenlerin dertlerine derman olmaya çalıştığınıza filan hükmettiydim, anla yani. 'İyi bir şey herhalde' filan diye düşündüğümü hatırlıyorum.

Sizin bildiğinizi zannettiğim kestirme yolları bilemediğim için kendime fena halde içerlediydim. Komünist olabilmek için benim, sizden farklı olarak, Marks okumam, o pek sık sözünü ettiğiniz işçi sınıfının dertlerini işçilerden dinlemem filan lazımdı.

Beni bilirsin, pek safımdır. Enternasyonalist idealler için ölmeyi göze aldığınız onca yıldan sonra, memleketin bütün ezilmişlerine, başı örtülü kızlara, Kürtlere, Alevilere, eşcinsellere ve daha kim varsa hepsine kıçınızı dönüp, yıllarca vuruştuğunuz faşistlerin hayal bile edemeyeceği kadar faşist oluverişinizin de bir sebebi olduğunu zannettim bir vakit. Allah'ın sizi iddianızdan vurduğunu, dindarların bile olamayacağı kadar dindarlaştığınızı, mukaddeslerinize kendinizi kayıtsız şartsız adadığınızı filan düşündüm.

Çok salak olduğum için çok zor anladım, aslında komünistlik, laiklik, ulusalcılık filan, ne varsa hikayeymiş.

Köşe yazısını tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz