Halil Berktay, koyu bir 19. ve 20. yüzyıl vatandaşı olduğunu en fazla bu sene fark etmiş. Şöyle devam etmiş: 'Şimdiden geride kalan, gençlere yabancı bir dünya! Bazen bir keder çöküyor içime, öleceğimden değil, öldüğümde asrıma dair bütün bildiklerim kaybolup gidecek diye... Aklımı bir diş macunu tüpü gibi sonuna kadar sıkıp, içindeki her şeyi, kendi çocuklarım dahil öğrencilerime aktarmak mümkün olsa?'
Eğer Berktay'ın istediği şey mümkün olsaydı, hiç de iyi bir şey olmayacaktı. Kazandığımız, edindiğimiz bir şeyin bizim için çok kıymetli bir şey olmasında anlaşılmaz bir şey yok. Nice emeklere mal oldu, bir biz biliriz. Ama onların kendiliklerinden bir kıymetleri yok. Kıymetleri, onlar için harcadığımız emekten kaynaklanıyor.

Ve onları kazanırken değiştik biz. O değişim kıymetli. Çocuklarımız, bizim kendilerine miras bırakacağımız hiçbir şey için değişmiş değiller. Aynı şeylere bizim yüklediğimiz manaları yüklemelerini bekleyemeyiz.

***

Her neslin bir öncekinin vardığı menzilden yola çıkması hayalinin izini ne kadar eskiye kadar sürebiliriz, bilemiyorum. Ama bu hayalin gerçekleştirilebileceği hayali, kesinlikle 19. yüzyılın imalatı.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Cemalettin Taşçı - Akşam