Türkiye’de bir şeyler yapıldıysa bunlar ancak önce planlayarak yapılmıştır. Ekonomik hayatla ilgili planlar olduğu gibi, sosyal ve siyasî hayatla ilgili planlar yapanlar da vardır. Bilhassa ‘tek parti’ devrinde, ekonomik planlardan ziyade, sosyal ve siyasî planlar yapıldığına şahit olunmuştur. Öyle ki, o dönemde alınan bazı kararlarla milletimiz şoka uğratılmış, o şoktan kurtulmak için büyük gayretler sarfedilmiştir.

Meselâ, harf inkılâbı bu şoklardan biridir. Devrin idarecilerince, “Kur’ân alfabesi”nin zor öğrenilebildiği iddiası ortaya atılmış ve ‘Lâtin alfabesi’ne geçilmiştir. Buna bir de “Türk alfabesi” denilmiş ve gençler yanlış bilgilerle uyutulmuş ve büyütülmüştür. Neticede, dedelerimizin yazdığı mektubu, kitabı ve notları okuyamaz hale gelmişiz. Düşünün, İstanbul Üniversitesi’nin giriş kapısında yer alan ve belki de bazı ecnebi turistlerin dahi okuyabildiği ‘levha’yı, yazıyı oyumaz hale geldik! Hadi biz ‘cahil’ler okuyamıyoruz, o kapının altından geçen ve üniversitede görev yapan profesörlerden kaçı o levhayı, o yazıyı, o ‘hat’tı okuyabiliyor?

“Bütün bunların konumuzla ne alâkası olduğu” sorulabilir. Şöyle bir alâkası var ki, asıl projeler toplum hayatıyla, sosyal hayatla alâkalı olanlardır.

Köşe yazısının tamamını okuyabilmek için bu linki kullanabilirsiniz  

(Faruk Çakır - Yeni Asya)