Bunlar merak celbeden sözlerdi.

Çünkü Ankara’dakilerin bu gök kubbe altında şu ana dek, “teröre karşı” uygulamadığı bir strateji bildiğimiz kadarıyla kalmamıştı. Türkiye’nin uluslararası meşruiyetini muhafaza etmek koşuluyla yapılabilecek olanlardan söz ediyoruz tabii... Yoksa ancak bir parya devlet konumuna sürüklenmek göze alındığında tatbik edilebilecek eski uğursuz “stratejiler” de var biliyorsunuz.

Gerçi 90’lı yıllarda Türkiye Cumhuriyeti devleti ve hükümetlerinin “terörle mücadele” adına yaptıkları da meşruiyet kaybı uçurumunun kenarlarında dolaşmaktan pek farklı değildi...

Mesela “yanmış toprak”... Yakılan, yıkılan yüzlerce, binlerce köyden sürülerek varoşlarda sefalete mahkum edilen insanlar...

Ya da “ölüm mangaları”... PKK milisi ya da aktivisti olduğu gerekçesiyle, çok sayıda insanın tutuklanmak ve yargılanmak yerine karanlık infazlarla ortadan kaldırılması...

Bakalım neymiş bu “farklı strateji” diye beklerken işte bunları hatırladık.

Neyse ki uzun süre geçmedi ve birkaç gün sonra gördük ki kastedilen gerçekten de ne bir “strateji”ymiş ve ne yeni ne de “farklı”ymış. Şapkadan çıka çıka, bir moda tabirini ödünç alarak ifade edelim, “retro” bir dizayn çıktı: “Polis özel harekât birlikleri”...

Eski “özel harekâtçılar” 90’lı yıllardaki “terörle mücadele”nin insan hakları ve hukuku hiçe sayarak sürdürülmesinde baş rollerden birini oynamışlar ve bu yüzden bölge halkının nefretini kazanmışlardı. Ve asıl görev alanları kırlar değil, kentlerdi.

Medyada yer alan haberlerden yeni “özel harekât” birimlerindeki polis sayısının 6 bin seviyesinden 15 bine kadar yükseltileceğini ve bunların kırsalda görev yapacaklarını öğrendik. Haberler doğruysa ki yalanlayan çıkmadı, özel harekâtçılar obüs, havan ve roket gibi ağır silahlarla da teçhiz edileceklermiş.

“Ağır silah” deyince orada bir durmak lazım.

Malum, AKP Türkiye’sinde polisin ağır silahlarla donatılacağından ne zaman söz edilse bazılarının kaşları yukarı kalkar.

Yazının devamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

Kadri Gürsel - Milliyet