“Nükleer silahlı bir İran’dan gelebilecek muhtemel bir tehdide cevap olarak, Türkiye kendi nükleer silahlarını mı geliştirmelidir, yoksa NATO’nun korumasına mı güvenmelidir?”

Recep Tayyip Erdoğan’ın Türkiye’si ile Vladimir Putin’in Rusya’sı arasında şaşırtıcı benzerlikler bulunduğu aşikâr.

Tamam, “Fetih 1453” bir belgesel değil, seyirlik bir gişe filmi... Yapımcı-yönetmeni ve senaristinin “tarihi gerçeklik denetimi”nden azade kılınmaya en başından itibaren hakları var.

Fransa Senatosu’nun 77, Ulusal Meclis’in de 65 üyesi “Ermeni soykırımının inkârını cezalandırma yasası”nın iptali için Anayasa Konseyi’ne başvuruda bulunmasaydı,

Leyla Zana da “Silah Kürtlerin sigortasıdır” demek suretiyle bu kökleşmiş hareket kültürünün sözcülüğünü yapmıştır, tahkim etmiştir.

İran rejimi, çerçeveye Türkiye’yi de hiç olmadığı kadar açık biçimde yerleştirerek, olası bir İsrail saldırısına mukabele ederken çatışmayı bölgeye yayacağı uyarısında bulunuyor. Türk ekonomisini tehdit ediyor.

“Son olarak neler yapılmasaydı, bugün şiddet sarmalının eşiğinde olmazdık?” diye bir soralım kendimize.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın Mısır, Tunus ve Libya’yı kapsayan “Arap Baharı” turunun kendi hedefleri açısından büyük bir başarı olduğunu tespit ve teslim etmek gerekiyor.

Bunlar 20 yıldır ne tank mayınlarına, ne de yol kenarına yerleştirilen patlayıcılara karşı içindeki personeli koruyabiliyorlar.

Birlikte ya da yan yana yaşama kapasitesi de aşağılara çekilmiş Türk ve Kürt varlıklarının nihai kopuşunu önlemek için ne zaman ne yapılacaktır? Hangi siyasi müdahale?

PKK açısından dün stratejik önem arz eden kırlar bugün artık taktik alandır. Dolayısıyla PKK’nın dağlarda büyük mevcutlarla gezmek, bütün dağları tutmak, kurtarılmış bölgeler tesis edip oralardan şehirleri tehdit etmek gibi bir amacı çok uzun zamandır yok.

PKK’nın temmuz ortasındaki Silvan saldırısından sonra Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, “Teröre karşı çok daha farklı stratejiler uygulayacağız” dedi.

Yakın tarihinde Türkiye’nin başına Kenan Evren’den sonra gelmiş en büyük ikinci siyasi felaket olan Tansu Çiller 1994’te, nerede bir kalabalık görse ağzını elindeki mikrofona yapıştırarak bağırırdı:

Türkiye’nin Kürt sorunundaki yeni hareketlenme “sivil itaatsizlik”... Sorunun uzun zamandır güçlenmekte olan dört eğilimiyle de uyumlu...

Ülkedeki en örgütlü muhalif güç olan İslamcı “Müslüman Kardeşler”in siyasi iktidarı ele geçirmesi ihtimali değil midir, bazılarına “Eyvah” dedirten?

Akşam’ın Ankara Temsilcisi Çiğdem Toker, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a “İki partili bir meclis sistemini istediğiniz uzun süredir konuşuluyor. Böyle bir isteğiniz gerçekten var mı?” diye sormuş... (Akşam, 28 Ocak 2011)

Adı bende kalsın, çok eski yıllarda bir gazeteci tanımıştım; kafasının içindeki raflarda “klişe başlık”lar istiflenmiş halde durur, önüne getirilen haberin gösterdiği vaziyete uygun düşen bir klişe varsa o rafların birinde, indirip kullanırdı.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan Kürt sorunuyla münasebetli iki dillilik ve özerklik tartışmalarını “seçim öncesinde karanlık odakların AKP’nin oylarını düşürmek için sahneledikleri bir senaryo” olarak görüyor.