Son zamanlarda uluslararası arenada önemli gelişmeler oldu. Suriye’nin dostu Libya’da Kaddafi dönemi bitti. Şii Beşar Esad’ın düşman olarak gördüğü sunni Müslüman Kardeşler Mısır’da çok etkin konuma geldi. Suriye içinde başını sunni çoğunluğun çektiği bir önemli demokrasi ayaklanması başladı.

Olası gelişmelere karşı Türk Hükümeti Esad’ı nush ile uyandırmaya çalıştı. Olmadı.

Sonradan sivil halka karşı askeri şiddeti arttıran Esad’ın neye yaslandığı BM’deki oylamada Çin ve Rusya’nın Suriye yaptırımlarını veto etmesi ile anlaşıldı.

Suriye’den Türkiye’ye kaçışlar başladı. Sokaktaki vatandaştan muhalif liderlere varıncaya kadar Türkiye’ye sığınan insanların sayısı onbinleri aştı.

Suriye’deki Şii azınlığın şiddete dönüşen tahakkümü yıllardır Esad’ın kanatları altında Şam’ı mesken tutan Hamas üzerinde dahi stres ve baskı oluşturdu. Hamas merkezini Nil kıyılarına taşıma planları yapmaya başladı.

Davutoğlu Suriye’ye defalarca gitti geldi. Erdoğan ve Esad’ın ziyaretleri, vizelerin kaldırılması, sınır kapılarının düzenlenmesi, ortak baraj yapılması gibi projelerin planlanması ile yeşerdiği düşünülen dostluğun hatırına çaba harcadı.

Çabalar sonuçsuz kalıp gerçekte bir dostluğun yeşermediği görülünce tekdir aşamasına geçildi.    

Halkına şiddet uygulayan Esad’a karşı Türkiye Suriye halkının yanında olmayı seçti.

Şimdi bazılarını duyar gibiyim “Bize ne Suriye’nin iç işlerinden.. Biz kendimize bakalım..”

Değerli okurlarım maalesef durum öyle değil. Kürtlere kimlik dahi vermeyen Esad yönetimi 490 yıl Türk egemenliğinde yaşayan Suriye’yi PKK’nın üssü haline getirdi.

Kuzey Irak dağlarındaki PKK unsurlarına Suriye ve Lübnan üzerinden bölge dışına seyahat edebilme imkanı sağladı. PKK terör örgütü mensuplarına sınırdan geçmelerinden koruma altına alınarak kamplara ulaştırılmalarına kadar her türlü kolaylığı sağladı. Bu sayede PKK’nın uyuşturucu ve kaçakçılık faaliyetini kolaylaştırdı. 

Esad, BM kararını veto eden sosyalist blok kökenli başka uluslararası terörizm ve kaçakçılık şebekelerine de kendi egemenlik sahası içinde rahatça hareket etme imkânı sağladı. Bu hizmetine karşılık sosyalist ülkelerden gerekli askeri ve mali desteği aldı.

Esad, PKK terör örgütü mensuplarının Başkent Şam, Haseki ve Halep’de birçok ev ve çiftlikler kiralamasına, Suriye istihbarat örgütlerinin destek ve denetimi altında eğitim ve barınma faaliyetlerini sürdürmelerine imkân tanıdı.

Türkiye’nin sınır boylarında Kürt kökenli Suriye vatandaşlarının ikamet ettiği kasabalarda “Özel Faaliyet Cephesi” adı altında PKK için propaganda ve örgütlenme çalışmaları yaptırdı.

Bütün bunların neticesinde Esad için kaçınılmaz son yaklaşıyor. Artık kötek aşamasına gelindi.

Avrupa ve Amerika kamuoyu köteği heyecanla bekliyor.

Ancak Suriye’ye Libya benzeri bir NATO harekatı 3 nedenden dolayı olası görülmüyor. Birincisi Suriye’nin ordusu Libya’nınkinden daha kuvvetli. İkincisi çok az dostu olan Kaddafi’nin aksine Esad’ın İran gibi önemli bir dostu var. Öyle ki isyancıların bastırılmasında İran Devrim Muhafızlarının yardım için Suriye’de bulunduğu bildiriliyor. Üçüncüsü Rusya ve Çin’in vetosu var.  

Veto nedeni ile Suriye’de uçuşa ve araç trafiğine kapalı bölge oluşturma imkanı kalmadı. O halde köteği kim atacak? Kendi halkı atacak.

Suriye’deki hareket bu yola girmek üzere. Itlib, Hama ve Humus şehirlerinde önemli direnç var.

Gelinen aşamada Başbakan Erdoğan güvenlik sorunu yaşayan üye ülke olarak NATO desteğini almalı. Sonra.. Bu şehirleri birleştiren bir çizgi çizmeli.

Bu hattaki aktivistleri destekleyerek Esad’ın ve PKK’nın Akdeniz ile bağlantısını kesmeli. Bu şekilde her ikisinin de oksijensiz kalarak etkisizleşmelerini sağlamalı.

Aksi halde NATO ve Batı bilmeli ki…

Aktivistlerin kaybetmesi halinde Suriye ve hatta Irak İran’ın kucağına düşecek, Hizbullah ve Hamas içindeki aşırı radikaller güçlenecek, bölge demokrasiden uzaklaşacak, terörist, uyuşturucu ve kaçakçılar cenneti olarak kalmaya devam edecek.

Prof. Dr. Kenan Ulualp - Haber 7
ulualp@kenanulualp.com