Herkes gündemden söz ediyor bense eskilere gideyim dedim. (Bkz: konusu olmayan köşeci eski defterleri karıştırır)

Her seçimde bizim ailede kavga çıkardı. Yoktu yani bir rahat huzur içinde bir seçim dönemi geçsin.

Annem körü körüne bir partiye bağlı değildi. Parti programlarını okurdu, ona göre karar verirdi. Dolayısıyla Demirel ve Erbakan hariç hepsine sırayla oyunu vermiştir diye tahmin ediyorum. (Erbakan’a ideolojik nedenlerle, Demirel’i de (“Allah günah yazmasın ama..” diye diye) çok yakışıksız ve sevimsiz bulduğu için.. (Allah günah yazmasın ama kadıncağızın da hakkı yok değildi)

Babamın ise tek derdi iflasının nedeni olarak gördüğü ve benim bir türlü ne olduğunu anlamadığım “vurguncuların” cezalandırılmasıydı. Bu “vurguncu” denen canlı bir çeşit “üç harfli” gibi bir şeydi bizim ailede. Her şeyden onlar sorumluydu. Kanımızı da emen onlar, iliğimizi kurutan da onlar, vatanı satanlar da onlar, dünyaya rezil edenler de onlar.. Babamın bir paragrafı yoktur ki içinde “vurguncu” sözü geçmesin. Bir nevi leidmotiv bir nevi nakarat gibi bir şeydi. Bu arada her vurguncu dediğinde gözümün önüne nasıl iğrenç yaratıklar gelirdi anlatamam.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz

(Mutlu Tönbekici -Vatan)