Geçenlerde kendimce bir benzetme yapıp 'Fenerbahçe BDP'nin yaptığını yapsın' dedim. Gayet net anlaşılacağı şekilde Şampiyonlar Ligi'ne katılması engellenen kulübün Türkiye'de Süper Lig'den de çekilmesi gerektiğini savunuyordum.
Aslında 'Fenerbahçe CHP'nin yaptığını yapsın' da diyebilirdim ama benzetmenin sonu 'tükürdüğünü yalamak' gibi çirkinliklere varabileceği için vazgeçtim.
Korktuğum başıma gelmedi, ama daha beterine maruz kaldım. Türkiye aklını yitiriyor olmalı, çünkü BDP-Fenerbahçe benzetmesi yüzünden yemediğim küfür kalmadı. Bunlardan alınıp, gizli gizli kendimi kapattığım odada 'Neden beni sevmiyorlar' diye ağlayacak değilim. Ama Türkiye'nin ruh halini teşhis etmek için önemsedim.
Tepkiler nasıl oluyor da Fenerbahçe gibi asil bir kulübü, Atatürkçü, Cumhuriyetçi bir simgeyi BDP'lilerle birlikte andığımda kilitlendi.
Futbol, geçmişte de yükselen milliyetçiliğin kendini en net gösterdiği alan oldu. PKK terörüne karşı 90'lı yıllarda ilk ses tribünlerden yükseldi, yasada yeri olmasa da her maçtan önce İstiklal Marşı çalınması o günlerde geleneğe dönüştü...
MHP'nin 1999'da nasıl oy patlaması yaptığını anlamak için tribünlere bakmak yeterliydi.
Tersine Darwinizm misali her konuda geriye doğru giden Türkiye'de bir 90'lar dirilişi yaşanıyor şimdi. Televizyonlar bile 'Hababam Sınıfı', 'Çarkıfelek' gibi o yıllarda fazlasıyla tükettiğimiz yapımlara bel bağlıyor. Şehit haberleri 90'lardaki rutinine dönüşmek üzere. Siyasete de aynı milliyetçi retorik hakim.
BDP'nin ötekileştirilmesinden, Abdullah Öcalan'ın asılmasına, Kürt milletvekiline 'Nasıl Beyaz Türklerin olduğu yerde tatil yaparsın' diye hesap sorulmasının altında hep aynı milliyetçi fanatizm var.

(Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz)

Oray Eğin - Akşam