Tam da bu yüzden Arda Turan'ın bile bile, hiç çekinmeden bu mayınlı tarlada yürümesi (Türk-Kürt meselesinde kullandığım bu metaforu bağışlayın) en basitinden cesur bir adım.

twitter hep biraz 'Digiturk süper paket aboneleri' gibi geliyor; kendi alternatif mecrasını takip eden, bu alternatif hayatı yaşayan insanların oluşturduğu sınırlı bir kamusal alan.

Gazetelerin kendi elemanlarına güvenmeleri her zaman için daha sağlam bir adım. Üstelik, Arap Baharı gibi dünyanın geleceğini şekillendiren bir süreci merkezdeki ofisten takip etmek de imkansız.

Merkez medya ise Altan adını karıştırmamak için büyük bir özen gösteriyor. Televizyon kanalları 'ev sahibi' diye gizliyor Kerem Altan'ın adını.

Peki bu çocuğun arabasındaki cop, biber gazı, belediye meclis aracının kartı? Bunlar nerden çıkıyor, bunları ona kim veriyor?

Hiç kimse adını koymuyor, otel görevlilieri 'Hiçbir şey söylemememiz gerekiyor ama herkes zaten biliyor' diye kıkır kıkır gülüyor. Polisler ser veriyor sır vermiyor. Etraf takım elbiseli ve telsizli adamlarla dolu.

Dünkü Sabah’ın başyazısında Mehmet Barlas, yaşanan kaos ortamında herkese yol gösterecek aklıselim satırlar kaleme almıştı. Okuyunca kendi gazetesindekilerin bu satırlardan ders alıp almayacaklarını düşündüm: