Minare yasağı krizine girip bir şeyler söylemek istiyordum. Ama farklılık yaratmaya da kararlıydım. Uzun süre düşündüm.

Sonra bir açılım buldum sandım. Ben bir süredir Stieg Larsson'un 'Ejderha Dövmeli Kız' adlı kitabını okumaya çalışıyorum. Çalışıyorum diyorum çünkü benim için farklı bir kültür, farklı bir ekol. O nedenle zor gidiyor kitap ama seviyorum da...

Stieg Larsson, olay örtüsünü kurarken ülkesinin karanlık yüzünü de yazmış. Christopher Hitchens'in bu yazar hakkında yaptığı son analizi de okudum. Carlson, ülkesinin yüzeyde görülen temiz, düzgün görünümün altında karanlık birçok ilişkinin bulunduğunu, faşist eğilimlerin çok güçlü olduğunu, faşistler ile haydutların işbirliği içinde ülkeyi yönettiklerini anlatıyor.

O insanların Baltık fahişe ticareti ve uyuşturucu dahil her türlü kötülüğe bulaştıklarını, toplumun görünürdeki rahat tavırlarının altında bu tür kötü duyguların hemen her vatandaş tarafından paylaşıldığını anlatıyor. Yazıma buradan girecektim, böylesine bir toplumda minare yasağı gibi bir kararın alınmasının hiç de şaşırtıcı olmadığını hatta o topluma bunun yakıştığını da yazacaktım. Çünkü faşizmin onların kültürlerinde olduğunu söyleyecektim.

İSVEÇ İLE İSVİÇRE'Yİ KARIŞTIRDIM

Kafamda kurdum yazımı ve yazdım da... Sonuç harika oldu. Faşist zihniyeti tamamen mahkum ediyordum. Üstelik bunu onların içinden çıkan ünlü bir yazara dayanarak da yapıyordum. Sonuç neredeyse mükemmeldi. Yazdım da yazdım. Tutamadım kendimi, beğenmedim. Bir defa daha yazdım. Birkaç kez yeniden yazdım yazımı. Yorucu fakat tatmin edici bir süreçti bu. Minare yasaklayan zihniyeti tamamen yerden yere vurmuştum.

Ve bitirdim yazımı, bugün yayınlayacaktım ama sonunda olanlar oldu. Gerçekten mükemmel olan yazıda sadece küçük bir yanlış yapmıştım. İşte başlıktaki cümlemi sonuna kadar net bir şekilde o anda haykırdım ve bunu söylerken alnıma da vurdum.

Köşe yazısının tamamını okumak için bu linki kullanabilirsiniz