malesef güzel günlerin de bir ömrü var mış. hep diyiyoruz ya her şeyin mutlaka bir ömrü vardır. işte bu yazıda onu ifade ediyor. keşke insan oğlu o sözü senet sayılan insanların zaman dilimini uzata bilse, bu mümkündü ama tercihler farklı olmuş artık. şimdisözün bittiği yere hızla ilerliyoruz. allah cc o sonumuzu hayır eder inşallah. amin

münzevi olmak. her daim insanları cezbetmiştir. eskiden tarikat ehli yerine göre 30-40 yıl münzevi bir hayat yaşar insan içine çıkmazmış. ancak asrımız şeratinde insanlarda bu denli iman ve ameli noktada zaaflar cari iken ehl-i imanın inzivaya çekilerek meydanı zındıklara bırakması kesinlikle caiz olmaz. zira allah rasulu bu şekilde yaşamak isteyen sahabeler kesinlikle müsaade etmemiştir. ancak yazar hanım kendi lisanınca çok naif bir şekilde aksettirmiş. gülistanda bir günül değeri bir gül iken, zakkum çiçekleri içindeki zarif bir gül elmas bahası alsa yeridir. ancak bunca zakkum çiçeği içinde bir gül goncası olmak daha güzel değil mi.

aşktır evet aşktır herşeyi herkesi dizginlettiren. dünya sultanına asa öptüren aşksız bu alemde o marifet ki kalır yıllarca ruhsuz bedenlere secde ettiren.

salih amele gebe olmayan bir inziva,tefekkür sahibine yüktür,vebaldir,hesabı sorulasıdır. ameli salih nedir? bir nasiyeyi,bir kötülüğü ortadan kaldırmak,bir yaraya merhem olmak,bir acıyı dindirmek.... yeryüzünün yükselen zamanları vardır alçalan zamanları vardır,birine zekeriyya ve yahya diğerine davut ve süleyman örnektir,birileri kurbandır birileri de sultandır ama hepsi de muhteremdir.yükselen zamanlardaki tefekkür,düşünür ile alçalan zamanlardaki aynı olamaz..!endülüs zirvede iken başkadır endülüs yerle yeksan edildiğinde başkadır! öyle der annesi yıkılan ve derdest edilen endülü terkederken bir tepe üzerinden ağlayarak bakan sultana ; ''.....iş buraya gelene kadar erkek gibi davranamadın şimdi otur kadınlar gibi ağla ''

basit ama provakatif bir örnek verecek olursam :). devir moğolların omuz üzerinde baş koymadığı devirdir,yer artık anadolu dur,iş gelip konyaya çatmıştır/dayanmıştır amma ve lakin üstad hazretleri güneşi ile aylara baliğ halvetlerdedir,aşk üzeredir!!!

sayın müslüman demokrat (muahazakar.. demedim) :). üstad,benim söylediğimle sizin söylediğiniz çatışan bişey değil ama nedense çatışmayan bişey üzerinden benimle kesişemedin :) eyvallah,hira adı üzerinde arayış demektir,hz peygamber evinde de düşünebilirdi,olmadı dağın eteğinde de..ama o zirveye çıkmayı tercih etti! belki bunun ilk ve en önemli sebebi önce kötülerden,kötülükten ıramak,uzaklaşmak,ayrışmak,ayrılmaktı...benim dediğim de bu idi; kötülerin ve kötülüğün içinde etrafı camdan seyreder gibi bir derunilik saftirik bir şairenilikten öte geçemez! mallarme'ye sormuş talebelerinden biri;efendim,yazıyorsunuz,çok ta hoş yazıyorsunuz da bunları kim yaşayacak? cevabı şu olmuş;''..ben yazarım,yaşamak mı? halk ne güne duruyor''... meramımı anlatabildim mi üstad..?

aklın idrakini bileğletmek için devre dışı bırkıp kalbe dinletmek lazım. yazıyı okurken aklım oturdu kalbim saygıyla ayakta dinledi.maşallah meryem hanım ne anlatsa okumayı sevdiren uslubuyla tekrarlarla okumayı usanmadan sağlıyor.teşekkür ve saygılarımızla.(bu defa her zamanki gibi"muhabbetle kalınız"gönül anahtarı da var)

sana katılmıyorum faran çünkü;. insan önce tefekkür edendir. tefekkür etmeyen insan, fikir sancısı çekmeyen insan doğruyu bulamaz. peygamber efendimiz hira dağına niçin gidiyordu dersiniz? vahyin yanısıra tefekkür etmek için! kalabalıklar içinde insan analitik de düşünemez, tefekkür de edemez. insan için öncelik düşünce ve fikirdir! fikri olmayının zikri de olmaz birader. bu edebi, fikir derdinliği olan ve berrak bir su gibi olan güzel yazının müellifine de hürmetler teşekkürler.

aaah nerede o eski günler!. vahiy,her devirde üretilemeyecek örnekleri vermez,bu hz musa da,isa da,süleyman da muhammed de (a.s ecmain) olsa böyledir...davası sancısı,kaygısı olan insanlar dönüp te romantik,nostaljik hayal anılara dalmazlar,bu yatanların yaptığı bişeydir,aktif iyiler için bir iyiliğin ucundan tutmak vardır her zaman.kalanı hikaye,avuntu, yatışına malzeme arama ameliyesi..

yok yauf, elif yalnız değil hemze var yanında. divan şiirinde sevgili için çekilen ızdıraplar mutlu olmaktan yeğdir.tabi diyebilirsiniz divan şairleri mazoşist mi diye bilmiyorum ama ruhsal olarak çekilen acıdan zevk alma tat alma boyutu anımsatır belki.aslında ruhun arınması aklanması paklanması ve dik duruş sağlaması ve de sözü senet sayılan adam pozisyonuna gelmek bazen mutluluktan nimetlerden varlıktan aksi yöne doğru hicretle yoksunlukla mümkün oluyor.her istediği alınan çocuk mutlu olamıyor ve istediklerini bir gün alamadıkları an geldiğinde büyük bunalım yaşayabiliyorlar ve kendilerini ve kendilerini çevreleyen ortamı idare edemiyor..hep ebe olan çocuk ve hiç ebe olmayan çocuk roller değişince uyum yeteneği yoksunluğu ortaya çıkıyor.biri hep mahçup ezik diğeri ise hayat etrafımda seyrediyor sanıyor.el öpünce dolu dolu bayram haşlığı alan çocuk;el öptüğünde harçlık alamayınca o ele ve sahibine adeta sövüyor..