Devlet ve toplumumuz arasındaki ilişkiler tarihsel süreç içinde baştan sona kadar sorunludur. Yeni Türkiye siyaseti bu meseleye “daha esastan ve derinden bakması” gerekmektedir. Bu da dünyaya bakış açımızı, devlet ve siyaset anlayışımızı, görünen ve görünmeyen problemlerimizi yeniden tanımlamamızı zorunlu kılıyor.

Batı uygarlığının yükselişiyle bu toplumlarda siyasetin, yapısal köklü bir değişim geçirdiği, bu değişim, demokratikleşme sürecinin temel ilkelerini şekillendirdiği, ona büyük bir dinamizm kattığı ortadadır. Bu dinamizm daha çok bu sürecin “toplumsal boyutuyla” ilgilidir. Ama medeniyetimizin özü ve ruhundan uzaktır.

Bu mesele doğu batı ülkeleri arasında yeni bir anlayış ve bakışı da beraberinde getirmiştir. Batı uygarlığının yükselişi, başka kültürleri ve halkları medeniyetlerine uzak ve dolayısıyla medenileştirilmesi gereken veya yok edilmesi gereken mahluklar halinde görmeye sevk etmiştir.

Bu kibirli tepeden bakış sömürgeciliği, işgalciliği, gasp ve soygunculuğu meşrulaştırmış,  hırsızlığı kendileri için bir hak olarak göstermektedir. Siyasetteki iki yüzlülükleri, politika bezirganlığını da beraberinde getirmiş ve bu süreç yayılmacı bir strateji üzerinde dünyayı kendi aralarında parsellemeye kadar varmıştır.

Kendi medeniyet havzalarının dışında kalan tüm halklar zaman zaman ‘’barbar’’, ‘’vahşi’’,’’ gerici’’, ‘’çağdışı’’ toplumlar olarak görülerek baskı, işgal ve sömürülerin hedefi olmuştur.

Batı emperyalizmi sadece işgal ettiği ülkelerin yer altı ve yerüstü kaynaklarını değil, o toplumların kültürel, sosyal, ahlaki tüm değerlerini yıkmış, yağmalamıştır.

Mesele bu kadarla da kalmıyor. Saldırı ve yağmalamaya maruz kalan halklar, aydınlar ve genç kuşaklar kendi kültürlerine yabancılaştırılarak kendi değerlerine ve özlerine düşman hale getirilmiştir.

Bu travmatik manzara batı medeniyetinin işgali altında yaşayan her milletin ruh ve düşünce dünyasında az veya çok görülebilir.  

                                                                              
Batılılaşmanın hakim olduğu ülkelerin birçok aydınları, bürokratları, kapitalistleri kendi kültür ve halklarına karşı batılıların yanında yer almış, batı medeniyetinin devşirmeleri olarak görevlerini yerine getirmiştir.

Türkiyedeki aydın, bürokrat ve rejimin beslemesi zenginler bu devşirmeci anlayışın en uçtaki fedaileri olarak çoğu zaman devlet içinde devlet gibi davranarak devleti baskı ve terör altında tutmayı başararak batıya olan kulluklarını kusursuz yerin getirmişler ve hala da getiriyorlar.

Tabiî ki bütün aydınlar bu devşirmeler gibi değildi. Batıya ‘’tek dişi kalmış canavar’’ diyerek kafa tutan, onun gücünden yılmayan yerli düşünce ile soylu bir tavır ortaya koyan büyük bir medeniyete mensubiyetin biliciyle işgalci ve sömürgecilere meydan okuyan bir Mehmet Akif ve onun gibiler de vardı.

Ne yazık ki buna benzer yiğit insanlar kurulan yalancı cumhuriyetin, sahte kahramanları tarafından takibe ve tahkire uğramış ve sesleri kısılmak ve etkileri azaltılmak için her türlü baskı ve devlet terörüne maruz bırakılmıştır.

Yeni Türkiye söylemiyle “medeniyet ufkuyla bu coğrafyada siyaset yapmak”  yeni bir Türkiyeden bahsetmek bir rejim ve bir çağ değişimi iddiasında bulunmak demektir.

Bu iddia, boş bir övünmeye, hayali bir tarihe sığınmayla gerçekleştirilemeyecek kadar ciddi ve önem arzeden bir meseledir.

Toplumumuz kendi medeniyet değerleriyle buluşarak, yeni bir tasavvurla yeni bir gelecek inşa etmek gibi zor bir görevi yüklenmeyi gönülden istemeli ve gereğini de her ne pahasına olursa olsun yerine getirmelidir.

Halkımızın kültürel hafızasından yeni bir gelecek tasarımına uzanan siyasal bir bilinç ve projeyle yeni bir yola girmesi demektir bu. Bu yoldan çıkmış yolun kökten bir paradigma değişimi teşebbüsüdür ki geri dönülmemesi gereken bir yolun başlangıcıdır.

Batı egemen dünya görüşünden koparak, batılılaşmanın dışında yeni bir siyaset, çizgi, eksen anlayışı ve yeni bir Türkiye ve dünya kurma iddiasıdır bu.

Zorlu ve çetin bir yol. Ama asla imkansız değil…

Arif Altunbaş /Haber7
Facebook; arifaltunbas@hotmail.com
Twitter @arfaltunbas