Kadın sesinden ezan dinleme özlemi

Yağmur Atsız'ın köşe yazısı

Son olarak ‘Sabah’dan Mehmet Barlas değindi. Üç hafta önce ‘Radikal’den Perihan Mağden değinmişdi. Dört hafta önce de tesádüfen ben aynı konuyu ele almışdım. Demek ki bizleri müştereken uğraşdıran bir mesele. Ama muhakkak ki sádece bizleri değil, muhtemelen milyonlarca insanı.

O mesele şu:

Ezánın kulak zarını patlatacak ölçüde sonuna kadar açılan hoparlörlerden, üstelik bununla da yetinmeyerek mikrofonlara avazları çıkdığı kadar haykıran müezzinlerden dinlenilmesi mecbûriyeti, bu bir. İkincisi Ezán-ı Muhammedî’nin maalesef çok kere ses terbiyesi ve hákimiyeti bozuk müezzinler tarafından okunması ve üç, cámi sayısındaki aşırı yükselme sonucu neredeyse her 200 metreye bir mináre düşdüğünden ezánın artık bir terennüm olmakdan çıkıp tüyler ürpertici bir kakofoniye, bir ‘ses mezbeleliği’ne tahavvül etmesi...

Perihan Mağden sabah ezanları başlarken ‘yatağına bir ses bombası’ atıldığı duygusuna kapılıyormuş. Ben Istanbul’la Köln arasında gidip geldiğimden, eğer uzunca bir ayrılıkdan sonra sıcak bir mevsimde, yáni genellikle pencerelerin açık bırakıldığı bir zamanda Dersaádet’e avdet edersem ilk sabah ezanlarında yüreğim ağzıma gelerek yatakdan düşüyorum. Gerçi takrîben bir hafta kadar sonra biraz bağışıklık kazanıyorum ama o ‘formu’ tutana kadar bütün vücûdum ezik çürük içinde kalıyor. Geçirdiğim rûhî sarsıntı da cabası. Bana bunlar olursa hastalara, çocuklara, bütün gece çalışıp ancak sabáha karşı uykuya yatmak zorunda kalanlara ne olur tahmîni zor değil.

Ben bu hoparlör belásı zuhûr etmeden önce ezánı, hele henüz yatmamışsam sabah ezanlarını büyük bir haz ve hattá huşû içinde dinlerdim ki dindar bir insan bile değilim. Bu kulak yoluyla harîm-i ismetime tecávüz durumu ortaya çıkınca nefret etmeğe başladım ama ezánın kendisinden değil icrá yönteminden. Peki, ben şimdi buna rağmen günáha giriyorsam bunun sorumlusu kim ola?

Pek çok kimse bu ses tecávüzünü taassuba bağlıyor. Ben görgüsüzlüğe. Hani ‘dağdan indim şehire, şaşırdım birdenbire’ derler ya bu da artık köylü olmayan, ama henüz şehirli de olamamış birtakım şaşkınların ezásı ki çekmesi bizim nesillere isábet etdi maatteessüf!

Benim bu konudaki ilk yazıma Konya’dan da bir yankı geldi. Yazan bizzat imam-hatibliymiş ama o da ağır biçimde derdli. Çalışdığı ofisin yakınında bir cámi varmış. ‘Şerefeler yetmedi kubbeyle civardaki ağaçlara da hoparlörler yerleştirdiler.’ diye yazıyor.

Diyánet İşleri Başkanlığı bundan on bir yıl önce bir uygulama başlatacağını duyurmuşdu. Buna göre Ezán-ı Muhammedî, her vaktin kendi özel melodisiyle en iyi müezzinlere stüdyolarda kaydetdirilecek ve birbirlerine yakın cámilerden aynı anda ‘yayınlanacak’ idi. Ve nisbeten düşük bir ton seviyesinden!!! Böylece de herkes artık bu kutsal terennümü tekrar ‘telezzüz’ etmeğe, onun lezzetini almaya başlayacakdı. Nereye takıldı bilmem.

Hazret-i Muhammed herhalde mü’minlerin ödünü patlatmak ve insanları Müslümanlıkdan soğutmak amacını gütmüyordu.

Tuhaf bir toplumuz. Kemalistler Atatürk’ü, yáni kendine aklı ve bilimi rehber edinmiş bir pozitivisti, ádetá insanlıkdan çıkararak tanınmaz hále getirdiler. Yüce Önder’i soğuk ve itici bir put háline sokdular. İslamcılar da İslámiyet’i tanınmaz hále getirmek için birbirleriyle yarışdalar. Oysa bundan 500 küsur sene önceki Müslümanlar, sırf Hıristiyanlar rahatsız olmasın diye Fîrûzağa Cánii’nin mináresini ters yana dikecek kadar açık görüşlü ve saygılıydılar... Sosyologlar ve psikologlar bugünki durumu inceleyip sebeblerini bulsalar ne iyi olurdu!

Hazır laf açılmışken size bis sırrımı ifşá edeyim mi?

Benim rüyám ölmeden önce Ezán-ı Muhammedî’yi bir de kadın seslerinden dinleyebilmek...

Mübárek Cumá günü vaaz gibi yazı oldu.

yagmuratsiz@stargazete.com

(Star)