Bir Tuğçe anladı, o da yanlış anladı!
Tuğçe Baran'ın demokrasinin nimetlerini anlatan yazısını takdir etmek için sizlere - 'Aptal sarışın' şeriattan korkmuyor! - başlığı ile sunmuştuk. Dalga geçtiğimiz sanılmış!
Şimdi tek umudumuz Selahattin Duman'dır. Bizim aslında ne anlatmak istediğimizi, ne kadar masum olduğumuzu Tuğçe hanıma anlatsa anlatsa o anlatabilir.
'Selahattin abi, duy sesimizi' diyerek kendisini yardıma çağırıyoruz. Hatta bu 'o biçim anlaşılma' davasında aramızda hakemliğe razı olursa kendisine tavlada yenilmeye bile razı olduğumuzu belirtiyoruz.
Peki neden böyle bir yardım çağrısına ihtiyaç duydunuz diyorsanız, sizleri Tuğçe Baran'ın bugünkü yazısı ile başbaşa bırakıyoruz'
Tuğçe Baran'ın köşe yazısı
Aptal sarışın şeriattan korkmuyor!
Haber 7 com editörleri geçen gün yazdığım “Kim gafil kim cahil” yazımı sitelerinde yayınlamış ve de yorum başlık olarak da bunu uygun bulmuşlar. “Aptal sarışın şeriattan korkmuyor.”
İşin kötüsü yazımı Haber 7 com’dan okuyan binlerce insan da (şaka değil 64,865 kişi) yazımın başlığının GERÇEKTEN böyle olduğunu sanmış ve tebrik mektupları göndermiş. “Başlığınız da yazınız kadar güzel” diyenler, “senin gibi bir aptala kurban olalım” diyenler.
Geçen gün Zülfü Livaneli bir anektodunu anlatıyordu. Avrupalı arkadaşı sormuş: “Fıkralar başladı mı bu laiklik mevzuuyla ilgili?” “Yok” demiş sevgili yazarımız.. “O zaman durum vahim” demiş Avrupalı arkadaşı.
Haber 7’nin hakkımda attığı bu başlığı ve okurlarının bunu gerçek sanmasını mevzunun ilk komedisi olarak değerlendirebilir miyim acaba? Literatüre bir ilk olarak girebilir miyim yüksek müsaadelerinizle?
Şeriattan korkmayan aptal sarışın da olduk.. Neye niyet neye kısmet.. Dalga geçtikleri pek ala belli.. Demek ki yavaş yavaş işin esprisi yapılabiliyor. Hayatımın reytingini de almış oldum bu sayede o da ayrı konu. Posta kutumda şu dakika itibarıyla 12 346 tani mektup var. Çoğu teşekkür eden.. (Her satıcının bir alıcısı var) Aptal sarışın konusuna girmeyeceğim (yorum yorumdur) ama şunu da net bir şekilde ifade edeyim ki dini kurallara göre yönetilmek manasında kullanılan şeriat elbette ki istediğim bir şey değil. İran’da bir ay kalmışlığım var ve HAYIR. Tahammül edilir bir şey değil. Tek kelimeyle korkunç.
Daha da ileri gideyim ben ortaokul yıllarını, okul yönetiminin tam destek verdiği sınıftaki bir yobaz yüzünden yapayalnız geçirmiş biriyim.. Hakkımda çıkardığı dinsiz, imansız dedikodusu ve verdiği “ onunla konuşmayın” fetvası yüzünden (ergenleri cehennem korkusuyla korkutmak kolaydır) komple tecrit edilmiş biriydim. Yanımda kimse oturmaz, piknik miknik gibi faaliyetlere dahil edilmez, not (ve kopya) alınıp verilmez, selam sabah edilmez biriydim.
Bu tecrit tam ÜÇ yıl sürdü. Ne zamanki millet biraz palazlandı, eğriyi doğruyu anladı, sınıfa yeniden dahil edildim. O korkunç yıllarımı unutmuş değilim. Fena bir kuyruk acım var. Ancak benim savaşım Ferit denen kişiyleydi. (Şu an ne yapıyor acaba?) Onunla kanımın son damlasına kadar da çarpıştım nitekim. Kulisse kulis, taraftar toplamaksa taraftar toplamak. Neyse kural onu yaptım. Okul yönetimini yardıma çağırmadım.. Zafer benimdi.
Daha korkuncunu söyleyeyim hayatımın kazığını da beş vakit namazını kılan, yakasında eşek gibi bir AKP rozeti taşıyan, çember sakal bir emlakçıdan yemekteyim şu an.
Benden kaparo olarak aldığı 5000 YTL’yi, evi bana benim dışımdaki nedenlerden dolayı satamadığı halde iade etmedi. Emeklerinin karşılığı olarak lüpletmeyi uygun görmüş Çember ağbi..
Hesabı görülecektir elbette ama bu adam ahlaksız, edepsiz, hırsız diye diğerlerini de aynı kefeye koyacak değilim. Hani ülkeyi hiç tanımıyorsunuz, sırça köşkte oturuyorsunuz, hayat Arnavutköy Beyoğlu değildir diyorsunuz ya..
Yok yok. Tanıyorum. Fena halde tanıyorum. Kuyruk acım yok değil yani. Ama demokrasi, beraber eşit bir şekilde yaşama başka şeylerdir.
(Vatan)
İLGİLİ YAZI
