Bugün, 88. yılında, Cumhuriyetin tabutuna omuz verenler çok... Fakat Cumhuriyetin ilk yıllarının Cumhuriyete omuz verenlerini unutmayalım.

Öcalan’a göre “gerillaya”, yani PKK örgütüne yapılacak en büyük kötülük, onu aylarca savaştırmadan, eğitmeden başıboş bırakmaktır. Yani, şiddeti, terörü azdırarak devam...Yolda durursak düşeriz!..

“Terörle ilgili bir başka ülke ne yapıyorsa, İngiltere ya da İspanya ne yapıyorsa, Türkiye Cumhuriyeti de onu yapıyor” diyerek savunuyorlar. Elmalarla armutlar aynıdır sanıyorlar...

“Şike” aslında Fransızca “chiquè”. Anlamı: “Bir spor karşılaşmasının sonucunu değiştirmek için maddi veya manevi bir çıkar karşılığı varılan anlaşma”; yani yarışı, müsabakayı para, kat veya araç karşılığı karşı tarafa vermek; kazanmak.

Bugün neler olacak? Tekrar soralım: PKK/BDP/Apo sarmalı, bu “zaferi” yani 36, PKK paralelinde milletvekilinin, “Türkiye” Parlamentosuna sızmasını şimdilik “yeterli” bulacaklar mı?..

“Felek” kader, baht demek... Türkiye Cumhuriyetinin ve Türk milletinin kaderini tayin edecek seçimlere, “feleğimizi” şaşırmış halde giriyoruz.

Erdoğan, “Türkiye’nin normalleşmeye doğru gittiğini, bu çerçevede Genelkurmay Başkanı ile de uyumlu çalıştıklarını,” söyledi! İnşallah öyledir! Ve inşallah, Türk Ordusuna ve TC’ye karşı bir komplo olduğu, bizim paranoyamızdır... Başbakana inansak da, rahat uyusak!

CHP lideri Deniz Baykal da, sureta bir “kıvama” geldi “açılıma” katıldı.

Biz çabuk unutur çabuk affederiz; ama Ermenilerin kini hiç dinmez! Cumhurbaşkanı Gül, ilk haklı tepkisinin ateşi söndükten sonra, açılacak “Alican kapısından” Sarkisyan’la, el ele atlarlarsa, şaşmamalı!

Bu hamasi “efsanelerin”, düşmanlarımızdan başka kime zararı olabilir?

Gerçekten de Türkiye Amerika için kilittir. Bırakınız Ortadoğu’da yapmak istediklerini, artık Türkiye Amerika için varlık nedenidir... Amerika her yerde kaybederken vargücüyle Türkiye’ye yüklenmesi tesadüfî değildir.

En sonunda sorulacak ve cevaplanması gereken soru şudur: 28 Şubat müdahalesi yapılmasaydı ne olurdu ve Türkiye nerede olurdu?.

.

Can Dündar’ın “Mustafa” drama-belgeseli tahmin ettiğim gibi tartışmalara yol açtı. Bence bu tartışmalar, bir yerde, hem kaçınılmaz, hem de faydalı.