Neşet Ertaş öldü ve biz biraz daha yoksullaştık, biraz daha kuru, sıradan, ruhsuz bir ülke olmaya yaklaştık.

Bu ülkeyi yarım yüzyılı aşkın bir süredir izlerim, iyi ve kötü günlerini bilirim hatta denizdeki balık gibi toplumun yönelimlerini sezerim desem yalan olmaz.

Pazar günü yayımladığım "1993 Aydınlatılmalı" yazısı üzerine, kişisel dostluğumuz da bulunan Engin Güner bir mektup gönderdi.

Değerli hocaları tenzih ederek söylüyorum ama genel olarak bu ülkedeki öğretim üyelerinin kültür düzeyini ölçseniz nasıl bir ortalamaya ulaşırsınız acaba?

Beni hiçbir şey bu haber kadar sevindiremezdi. Hem zavallı hayvanlar, hem de insanın uygarlaşması açısından. İleride tarih bu haftayı, “insanlığın en büyük dönüm noktası” olarak yazacak.

Artık; aşk, ideal, cinsellik vs. gibi hiçbir tutkuya sahip olmayan adamın elde kalan tek merakı para hırsıdır. Bizdeki yolsuzluk ve sahtekârlık bataklığını da aynı mantıkla açıklamak mümkün.

Anaların, sevgililerin yaktığı ağıtlarda, yanan bir yürekten fışkıran lavları hisseder, iliklerinize kadar ürperirsiniz.

ABD’de bir yıl katil arılar paniği çıkmıştı. Sözüm ona Saddam Hüseyin arıları eğitip, Amerikalıları öldürmek için yollamıştı. Aynı durum sivrisinekler konusunda da yaşandı.

Dünyada örneği çok görülmüş bir şeydir bu. Bir dönem mağdur edilen siyasetçiler, başka bir dönemde bunu zafere dönüştürebilirler.

Kısacası Türkiye’nin felaketi kıskançlıktır. Ne yazık ki Türkler çok ama çok kıskanç bir halk. Bunun da nedeni, kendileri için değil başkaları için var olma geleneği.

Belki de bizim siyasi liderlerin mücadelelerini heyecanlı bir TV dizisi gibi izleyişimizin kökleri bu geleneklerde gizli.

Sonra bu yaşımda oturup hayatımın özetini düşünüyorum ve şu cümle bir özdeyiş gibi kafamda yankılanıyor: “Bir kutup ayısı, kendisinin kutup ayısı olduğunu fark edemez ki.”

Hepsinden önce toplumda kadına uygulanan şiddete karşı bir duyarlılık yaratmak gerekiyor. İnanın bana; Türkiye’nin uygarlık sınavındaki en büyük ölçü, kadınlara nasıl davranıldığı.

Kısacası basının hükümetten ve devlet organlarından korkmadığı, ürkmediği bir özgürlük ortamını arzuluyorum.

Trafikte kaybettiğimiz insan sayısı, terör sonucu ölenlerle kıyaslanmayacak kadar fazla. Buna rağmen herkes terörü konuşur (ki konuşmalı elbette) ama trafik cinayetleri göz ardı edilir.

Paris’te de insanlar yaşıyor Miami’de de Cenevre’de de; Kandahar’da, Pnom Penh’de, Nairobi’de de...

Eğer 1919’da mütareke basını bugünkü kadar güçlü olsaydı ve TV yoluyla herkese ulaşmayı başarsaydı, Mustafa Kemal Paşa Samsun’dan öteye geçemez, hatta yoğun iftira kampanyasından insan içine çıkamazdı.

Kutsal kavramlar tehlikelidir. Din, milliyetçilik, bayrak, kitap, vatan, namus...