Türkiye de bu 'ölüm ticaretinden' çok uzak değil ne yazık ki. Kabul etmek zor gelse de ölüm üzerinden okunması gereken trajik bir tarih yaşıyoruz bugün.

N.Ç. davasındaki skandal karar ne ilk ne de son. Bu karar, Kürt meselesinde bugüne kadar doğru düzgün konuşamadığımız bir alanı da aralıyor aslında.

Başından itibaren yapılan yardımlara, yardım çağrılarına bugüne kadar hiç görülmediği şekilde bir kutuplaşma hâkim.

Pasaport polisinin ülkesine 100 yıl sonra dönen, kaygı içindeki bir Ermeni'ye gülümseyerek 'ülkene hoş geldin' diyebilmesi. Böyle bir ülkenin vatandaşı olmaktan gurur duyacağımız bir gelecek.

Güneydoğu'da aşiret ilişkileri, CHP'de Ergenekon bağlantılı isimlerin aday gösterilmesi ihtimali. BDP'de rotasyonla gelen adaylar. Ve bütün bunların üzerinde bir türlü değişmeyen seçim barajı ve Siyasi Partiler Yasası.

Bana kalırsa bunun böyle olmadığının PKK bile farkında. Soğuk savaş dönemi paradigmasının değiştiğini görmüyor olamaz.

Berfo nine 'oğlumu bulmadan ölmem' diyormuş. Başbakan, Berfo ninenin yaşarken elinden alınan huzurunu, ona ölmeden hediye ederek farkını göstermeli.

Hrant'ın kaybının ne anlama geldiğini Samast ve arkadaşlarının anlamasını beklemiyorum. Ama ya mahkeme heyeti? Onların anlama ihtimali var mı?

... demokrasi tam buydu. Konvoylar halinde, akın akın oy kullanmak üzere yollara dökülen bu insanların seçimiydi demokrasi. Bu seçimden kim, neden korkuyordu?

Kendilerini her ne kadar 'Doğu'nun kızı, oğlu' olarak göstermeye çalışsalar da Pakistan'da gelmiş geçmiş bütün yönetimler Batı yapımı! Doğu'nun kavşağında kurulan Pakistan Batı'nın sömürgeci zihniyetinden yakasını kurtaramıyor!

Gücünün sınırlarını kabullenmeyen, hak ettiğinden fazlasına talip bütün bünyeler gibi Paşa da mutsuzlukla malul. Mutsuzluğu örtmenin en kestirme yolu da sahte gösteriştir

Vardığımız yer ıssızlık. Buradan insana çıkılmıyor. Buradan 'biz'e çıkılmıyor ne yazık ki. Ve ölümlerin olduğu yerde söz artık çare değil.

Gandhi olmayı hak etmek için Kılıçdaroğlu'nun daha önce geçtiği çizgiyi ikinci defa geçmesi gerekir. Yani terk ettiği Kürtlüğe ve Aleviliğe geri dönmesi. Ama hiç kolay değil.

Türkiye'de milliyetçi kesim de, Kürt siyaseti de ihtiyaç duyulan değişimin hesabını yapacak ölçüleri çoktan yitirmiş. Kaybedecek bir şeyleri yok zannediyorlar. Çıkacak yangında ısınmayı isteyecek kadar da kayıp duygusu içindeler.

Bu topraklarda halkın vicdanı her durumda sığınılacak son kaledir. Çünkü halkın sahte olmayan benliğinden bir vicdan doğma ihtimali hep var. Ama sahte rejimin sahte aydınından hakikatli bir vicdan doğması ne yazık ki mümkün değil.

Bugün CHP'ye oy veren herhangi bir yaşlıya 'Ülkenin hali nicedir?' diye sorun. Size hiç düşünmeden 'kızım, oğlum asker susturulmuş, hukuk susturulmuş' cevabını verecektir.

Hepimiz en iyi kendimizi biliriz değil mi? Bizi kaygılandıran o gizli bilgidir. 'Planları konuşmaya, isimleri açıklamaya ne gerek var?' düşüncesi ne yazık ki yüksek basın ahlakından doğmuyor.

Bugün Kürtler arasında her kim ağzını açmaya kalksa karşılaşacağı ilk yafta hain, işbirlikçi yaftasıdır. Pek çoğu, yaftalanmamak adına susmayı tercih edebilir, eder.