Annelere 'çok özel' şiir

ANNEME

Dalıp gidiyorum şimdi anne,

Uzaklara çook uzaklara....

"Sizde anne olunca ...." derdin o zamanlar

Biz anne olunca....

O kadar çok zaman vardı ki buna,

O kadar uzaktı ki bu söz...

Şimdi bizde anneyiz anne.

Sahi biz anne olunca ne yapıcaktık?

Neyi daha iyi anlayacaktık?

Dedim ya çok uzaktı o zamanlar

Ne demek istediğini düşünmeye bile gerek yoktu...

Nelere gerek vardı o zamanlarda;

Her gün mutlaka senden bir aferin almak gerekirdi mesela

Hem de şöyle vurgulusundan iki "f" li olanındanJ

Sadece o vurgulu aferini duymak için,

Küçücük ellerimle yıkadığım bulaşıklardan sonra

Bluzumun hep aynı yerinin ıslanmış olduğunu fark edince

Aferini hak etmiş olduğumu hemen anlardın anne

Ne kadar önemliydi benim için bu kelime bilsen...

Şimdi duyduğum hiçbir aferinin iki tane f si yok anne.

Ne zormuş meğer, üstümün ıslandığını şimdi kimse fark etmiyor.

Şemsiye çikolata yemek,

Evdeki meyve resimlerinin olduğu tablodan meyve koparmak için akşam babamı beklemek,

Parka gidip gönlümüzce oynamak,

Okul çıkışında meşhur pideciden pide yemek için gün aşırı aldığım harçlıklar,

Öğretmenin defterime yazdığı güzel notu göstermek için heyecanla eve gelişlerim,

Kötü geçen yazılıdan sonra  "bir daha ki daha iyi olacak" sözlerin

Ve daha pek çok şey...

Ne kadar çok mutlu olmak için sebep vardı o zaman.

Şimdi düşünüyorum da anne,

Aslında her şey, evet  her şey senin içinmiş.

Sen bize aferin de diye, daha çok sev diye, bizimle gurur duy hep mutlu ol diye...

Senin için de mutlu olmak bu kadar kolay mıydı o zamanlar anne!

Şimdi, o günlerde yaptığın köftelerin tadını özlüyorum,

Okuldan gelince hazır olan sofrada içtiğim çorbaları,

Bol fındıklı yamuk kurabiyelerini...

Büyüdük anne,

Şimdi biz de anneyiz.

Sahi ne olacaktı anne olunca,

Neyi anlayacaktık daha iyi?

Uzaklara bakıp iç geçirmekti belki söylediğin,

Özlemekti, o günlerdeki köfte kokusunu buram buram duymaktı bunca zaman sonra.

Şimdi Biz de anne olduk anne.

Hala senin küçük kızınım ben,

Hala üşütüp hasta olabiliyorum,

Düşünce hala dizim kanıyor,

Sen öpünce geçmiyor ama anne.

Hiçbir yara o zamanki gibi sen öpünce geçmeyecek mi?

Artık yaralar kanıyor kanıyor  anne....

Düşünce  kendim kalkıyorum,

Elimden her zaman tutan yok.

Ve biliyorum ki anne,

Elimi uzatsam yine sen tutacaksın

Kanayan yaralarım en çok seni acıtacak

Öpünce geçtiğine inandıracaksın beni.

Ve ben hep yaralarımı sana öptüreceğim anne,

Çabucak geçsin diye.......

Müge Karayel Sivri...