Nihal Atsız'ın oğlu Yağmur Atsız, Star'da yazmaya başladı

Ahmet Turan Alkan, Yağmur Atsız için Aksiyon Dergisi'nin 570. sayısında şunları yazmıştı:

Nihâl Atsız, bizim gençlik kuşağının efsânesiydi; şiirlerinin haylicesini ezbere bilirdik. Onun Türkçü geçmişi, bir kahramanlık hikâyesi gibi dilden dile gezerdi. Atsız’ın bir ilim adamı sıfatıyla önemli tarih tetkiklerine imzâ atmış olduğunu ise ölümünden sonra Ötüken’in yayınladığı “Atsız Armağanı” isimli hacimli eseri incelerken farketmiştim.

İşte o günlerde kulaktan kulağa yayılan bir hayıflanma haberini hatırlıyorum, “Duydunuz mu Atsız’ın oğlu komünist olmuş!” Atsız gibi bir adamın oğlu nasıl komünist olabilirdi? Evlâtlarına söz geçiremeyen baba hikâyelerinden henüz haberimiz yoktu; üstelik sonraki yıllarda Yağmur Atsız ismini Cumhuriyet gazetesinde köşe yazarı olarak görmemiş miydik; oğluna değil Atsız’a üzülmüş, zihnimizdeki Atsız büstünün biraz epridiğini farketmiştik.

Yağmur Atsız ismiyle yakın zamanlarda Türk Edebiyatı dergisi ve Tercüman gazetesinde yeniden karşılaştık. Bizim zihnimizdeki “Komünist evlât”, hiç de o bildiğimiz komünistlere benzemiyordu; millî meseleler karşısında fevkalade hassas, husûsen Türkçe dâvâsında tavizsiz münevver çehresiyle Yağmur Atsız bizi bir kere şaşırtmıştı.

Şimdi, o “hayırsız evlâd”ı daha yakından ve elbette daha aslına sâdık çizgilerle tanımak için yeni bir vesile var. Yağmur Atsız, hâtıralarını, “Ömrümün İlk 65 Yılı” başlığı altında yayınladı. Kitaptaki yazılardan bir kısmını Türk Edebiyatı dergisinde okumuş ve beğenmiştim ama Türkçe’nin yazılı imlâsı konusunda gösterdiği bükülmez sertliği yadırgamıştım. Meselâ Osmanlıca’da “dal” ile yazılan ama günümüz Türkçesinde sertleşerek “t”ye dönüşen takıları Atsız, titiz bir inatla eskisi gibi yazıyordu: “Açmıştım” yerine “açmışdım”, unuttum yerine “unutdum” gibi. Yeri gelmişken kıymetli bilginimiz Mehmet Sait Hatiboğlu’nun da yazılı imlâda şahsi kriterlerini inatla savunduğunu belirtmeliyim. Hatiboğlu Hoca, ayrı yazılması gelenek olan soru eklerini, anlamı bozmayacağı gerekçesiyle bitişik yazıyor ama “dahi” anlamına gelen “de ve da” eklerinde geleneğe riayet ediyor. Benim kanaatim galat-ı meşhûrun lugât-ı fasihden evlâ olduğu merkezindedir ama yine de bu şahsi tutumları tartışılır bulduğumu belirtmeliyim.

Yağmur Atsız’ın üslûbu çok tatlı ve akıcı, Türkçe’ye vâkıf; Türkçe’yi, “eskidir, anlaşılmaz” endişesiyle tasarruf ederken sağa-sola bakındığımız kelime ve cümle kalıplarını dışlamak yerine tatlı üslûbu içinde pek tabîi bir akış ile kullanıyor. Hele ecnebîlerin “humour” adını verdiği ve “insanın kendisiyle dalga geçebilme kabiliyet ve itminânı” diye tercüme edilebilecek şirin ve haylaz edâlı tasarrufu ise Türkçenin zevkine varmak isteyen okuyucunun pek seveceği türden. Hatıralar, herbiri vesika kıymetini haiz fotoğraflarla zenginleştirilmiş ama daha güzel tarafı, Yağmur Atsız’ın yaşadığı “ilk 65” yılın arka plânında tasvir edilen dekor bilgisinin samimiyeti ve sahiciliğidir.

İşte o 'hayırsız evlat' şimdi Star Gazetesi'nde yazmaya başladı. Yağmur Atsız'ın ilk yazısını okumak için tıklayınız